مهمان کُشی

قصه گویی در قالب غزل!
هرچند مثنوی و به تازگی چهارپاره را بهترین قالب برای بیان مفاهیم بلند و داستانی میدانند گاها شاعران توانا در دیگر قالبها ( از جمله غزل) نیز موفق به طرح داستان و پرداخت آن شده اند و لذت خواندن آنرا دو چندان کرده اند،چرا که در بین قالب های شعر کهن بی شک غزل محبوب ترین است.سیر روایی غزل چنان است که گویی دهها تیر از جهات مختلف شلیک ولی در نهایت همگی به یک هدف اصابت میکنند.
غزل جناب حقیری از جمله غزلهای داستان گونه است و به همین جهت نظر این نوآموز را به خود جلب کرد.
شیوه ی روایی ایشان منتها از شیوه های نسبتا جدید در داستان نویسیت.شیوه ای که داستان خود را لزوما خطی بیان نمیکند بلکه از آخر داستان شروع میکند،بعد به گذشته فلش بک میزند و مخاطب متوجه حال قهرمان داستان میشود،بعد شاعر مجدد مخاطب را به زمان حال می آورد و مخاطب اینک کل ماجرا و دلیل ناخرسندی قهرمان داستان ، از ساقی را متوجه میشود.
پرداخت جناب حقیری در این غزل بسیار عالیست ،و نوید خلق آثاری باز هم بهتر را به جامعه شعری میدهد.
هوشمندی ایشان در انتخاب وزن بلند که قابلیت روایت را به قلم شاعر بدهد نیز یکی دیگر از نشانه های استعداد ایشان است.
فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن( اگر نیاز به اصلاح دارد اساتید اشاره فرمایند🙏)
اوزانی این چنین بهترین اوزان برای پرداخت بهتر ماجرا هستند.
غزلی از حضرت حافظ در خاطرم نشست که آن هم قصه ای شنیدنی را روایت میکند تا در نهایت به پیام اصلی که آن حضرت قصد انتقالش را دارد میرسد و آن نیز در وزنی بلند سروده شده

دوش رفتم به در میکده خواب آلوده
خرقه تردامن و سجاده شراب آلوده
آمد افسوس کنان مغبچه باده فروش
گفت بیدار شو ای ره رو خواب آلوده
و الی آخر
کاملا به صورت داستانی و چه هنرمندانه و چه هوشمندانه.
قصد نقد موشکافانه ندارم .
فقط خدمت جناب حقیری سر بسته عرض میکنم که در چند جا میتوانید وزنتان را روان تر کنید و خودتان استادید ،کارنامه ای که تا کنون ارائه کرده اید گواه ادعای بنده است.