سیاه-اسب پرکلاغی ِ من(مجموعه سپید)

بوسه ات زخم سرخیست ..
به سنجاق سینه ام میآویزمش ..
چشمهایت سبز
مثل شالیزار ..
حالا خودت ببین
فاصله ی میان عشق و پاهایم را ..



***



تابستان آمد
لبهای ما را چید..
فردا پاییز خواهد آمد
شاخه های عریان ..
زیر باران
.
.
.
و تو نمی آیی ..


***


کابل در خون مینشیند
ابران دویچلند میگریند
همه ی جای نقشه ات خدا !
درد میکند ..

***

سنجاقی از عقیق بنفش
پیراهنی از یاسهای غمگین
همیشه همینجا
در همین نقطه ی زمین
گمت کردم..

***

شنبه ها پر از تو است
پر از ستاره ی لیلی
من و شب و تو ..
شعر ناتمام زیباییست ..

***

عطرت استخوانم را میتراشد
قلبم را میشکند
پرندگان کوچک آرزو آزاد میشوند ..
و من آوازهای نیامده را
در سینه ریزم پنهان کرده ام..


***


پس از تو ،
پس از پوست سبزه ی کوهستان
پس از عشق
کاروانی آمد و مرا با خود برد
در انتظارتم

زخمی دیدار..

***
جلد سوم کتاب منی
به زبان نمی آیی
میبوسمت ،،، تا کنارم مانده باشی..




***
میخوامت
سیاه-اسب پرکلاغی من !
با پیراهن قرمز مواج
پنهان از  دختران فولادزره ، در دور ..


***


رواج داشته ای در من
مثل آیینی ابدی
مردان بسیارِ پیش از تو ، مذبوح عشقند ..