مـسـت در مـیـکـده، رخ در رخِ آن یـار شـدم

مـسـت در مـیـکـده، رخ در رخِ آن یـار شـدم

بــاده در دســت، طـلــب بر دَرِ خــمّــار شـدم

گـفـتـمـش تـا که به لـب تا به لـبَش نور رسان

مِـی به سـاغـر، شکرین شـهـد؛ شکربار شـدم

نـازِ کـردار و تـنِ نـازک و نـوشـم که به نوش

سـجـده ها بـر دَرِ لـطـفـش که به تـکـرار شدم

تـا پــریــشــانِ سـرِ زلــف گــشــودش گــرهی

چـشـم بـگـشـودم و سـر تـا بـه سـر از نار شدم

بر گـلی سرخ نشان، زردِ خـزان چید و برفت

لالــه بــشـکـفـت بـه بــاغِ دل و گــلــزار شـدم

در خــرابـاتِ وجــود آمــد و ســر شـد به شـبی

چــشــم در چــشــمِ نـگـار آمـد و بــیــدار شــدم

شُــکرِ ایــزد کــه بــه دامانِ صــنــم سـر بـنـهم

شـــاد و تـــابــان و دمـــان از دَمِ دلـــدار شـــدم