دیوونه

برو دیگه از این خونه

باشه میرم همون لیلا

شده عاشق که مجنونه

میگردم کوه و صحراها

بر مجنون که حیرونه

نمیدونم کجا رفت اون

دلم یک چشمه ی خونه

که غم شد مونسم آخه

دل شوریده میدونه

اگه چه این دل زارم

همیشه اون پریشونه

فراقش میزنه آتیش

برم دنیا که زندونه

شدم رسوا دراین عالم

دلم تو سینه محزونه

که غمهای دل عاشق

ببین اینجوری پنهونه

تمومه روزو شب این دل

دیدی دائم هراسونه

به هر که میرسه میگه

دلم دیگه نمیخونه

همون لیلی برمجنون

ببین مردن چه آسونه

زارم از مردمک چشم خودم اکنون یار

که چو زلف دلم آخر که پریشان حالم

 ززززکه چو زلف دلم آخر که پریشان حال