پست های وبلاگ

 

بِنامِ تنهایی 

 

 

از جاهایی انسان احساس میکُنَد که گذشته اش بیخودی نبوده،اَقلا تنها دلخوشی اش همانَست که نمیتواند انکارش کند_یک روشنا،یک خیال و یک آرزویِ خیسِ خوش(همانکه شرمِ عرقِ نخستینم بود)  وقتی رویِ نیمکتِ دانشکده یِ اقتصاد بِفکرِ ژتون و سِلفُ و تهیه یِ کتاب دوسه ماهِگیِ بدوِ ورودَت به همان مکانِ خاصِ ذهنیت یافته شُده ای و در مخیله ات پیجور هستی که بُپرسی راهِ رسیدن به دانشگاه کدامین رَوِش بهتر میتواند از تاخیرِ هرروزه ات بکاهد و به مشق و تکالیفَت بِرِسی. در این اوهامِ خسته کننده یِ لجوجِ گنگِ پریشان و روزمره یِ بیخودیِ تکراری هستی که :

دُرُست دستت را زیرِ چانه ات گرفته ای،رویِ همان نیمکتِ کم کم سرد شده یِ دانشکده یِ اقتصاد هستی و ناگهان چشمَت به ناجیِ دلآرامِ سالهایِ بیقراری و سالهایِ نفسهایِ تنِ خودَت(آنکه خَرامان به راه است و نمیدانَد در تیررَسِ نگاهِ گناهِ پاکِ نخستین دلباختگیست)...

او نمیداند که باید باشد ولی تقصیری ندارد.آهویِ رَم کرده یِ آب نطلبیده یِ در سایه ماوا گرفته یِ سالهایِ خویش است.همان تنهاییِ پُر از شور و شلوغیِ کودکانه ای که گاه موجودی رویایی ولی بی دست و پای،انتظارِ کامیابیِ دلِ کوچکش را بهانه یِ دیدارِ آخرین مینماید و در پَسِ اَفسردگیِ مُدامَش دلش میخواهد یَلِه رَوَد و بیاساید.

اما چه میشَوَد  آه  :

 

 

تمامِ شهر پیِ تو اَند و 

من

نیز چنین

در پِیِتَم

( بانیِ آوارِگی ام ) ....

 

__________________________

 

 

در این سالهایی که شاهدِ بزرگ شدنِ کودکِ خویش بوده و در بهترین و کاملترین روزگارِ تنهاییِ بلوغِ خویشی اش ،به نیمه سَر رسیده  و مرزِ پختگیِ عمر را . و مشغولِ جمع آوریِ مرقوماتِ فروید و هگز و مارکس و شریعتی و هِگِل و دراماتیکا و فالو و بنتام و ارسطو و شاملو و مولوی و کِنز و برتون و دِکارت و شینتو و بودا و تولستو و کامو و هدایت و کافکا و کلامِ خدا و ...‌هکذا و هکذا

 

...................    ................... ........  .....

به یاد می آوَرَد :

 

 

 

 

 

گفت:

کوتاه کرده ام مویِ پریشانَم،ببین

ماه تَر

تودِل بُروتَر

نازتَر

اینک بسی خورشیدِ تابان گشته ام

عیسا_ ببین

وای زیبا گشته بود

_عالی_

ولی

آن زلفِ پیچانُ

هوایِ دستِ غمبارُ

صدایِ آن تَپِشها

و

همان موهایِ لرزانُ

همان زلفانِ چرخانُ

شبِ گیسویِ رقصانُ

به زیرِ نورِ بارانُ

بدونِ چترِ خیسانُ

بدونِ

مویِ پیچانُ

دِگر

هرگز

خدایا

طرحِ لبخندَم نبود

و

سالها اینک

زِ

خود پرسیده و تشویشِ من بوده ست: 

که

آیا

مهربان،زیبا رُخِ افسونِ خندانم

چرا

آنشب:

به زیرِ نورِ مهتابِ همان کاشانه یِ دلگیر

به من میگُفته:

کوتاه کرده ام مویِ پریشانِ سیاهِ باورِ پاییزیِ خود را ...

 

 

_______________________________

 

عیسی نصراللهی