جایی که سوادت اجازه نمی دهد، اظهار نظر مکن ...
شوربختانه به چرایی پرورش نادرست، شمار زیادی از فرهیختگان (= درسخواندگان) عادت کرده اند که در محافل علمی و فرهنگی، در علوم مختلف اعم از اقتصاد، مهندسی، پزشکی،فلسفه، شعر و ادبیات، روان شناسی و جز اینها، صرفا با داشتن مجوزی به نام لیسانس (=مجوز، پروانه) اظهارنظر کنند...مرحوم پدر همیشه می فرمودند...پسرم جایی که سوادت اجازه نمی دهد، اظهار نظر مکن...و با داناتر از خودت هرگز مجادله مکن، که بفهمند دانایی...بفهمند که نادانی...و هنگام خداحافظی و دست دادن با بزرگتر از خودت، هرگز پیشدستی مکن ... و زمان وداع با دانشمند و استاد و نویسنده و اهل کمال...هرگز برای آنان آرزوی موفقیت نکن...این تویی که باید برایت آرزوی موفقیت کرد....وقتی جوانکی به دانشمندی می گوید موفق و موید باشید، از صد تا فحش بدتر است....اگر بدانی تو...و بدان آنان هنگامی که بزرگتر از تویی وجود نداشت، پله های ترقی را پیموده بودند عزیزم ...و بدتر از همه، هنگام روبوسی این تویی که به خاطر اختلاف سنی زیاد، باید چهره ی نازنین استادت را ببوسی ....نه اینکه صورتت را بگردانی تا او ترا ببوسد ...
بزرگترین شاعران تخلص ندارند...تو چه تخلص دهن پرکنی داری...
*************
آری...این چنین بود برادر ...
شاگردی روزگار کردم بسیار ...
در کار ادب هنوز استاد نیم ...
دکتر سیاوش پرنیان استاد دانشکده زبانهای خارجی
مطلب جالبی است
جسارتا گفته میشود:
۱_ این محیط فرهنگی یک دانشگاه است
۲_ همگی اینجا می آموزیم
فیض می دهیم
فیض میگیریم
بنابراین « هر چه می خواهد دل تنگه بگو» برای همه هست
آنکه مثل شما سواد دارد باید بگوید و فیض برساند
و آنکس هم که در ابتدای کار است باید مشق گفتن بکند
بنابر این نمی توانیم سواد را بهانه ای برای صلب آزادی بیان در این سایت وزین قرار بدهیم
دکتر عباسعلی استکی Ph.D لیمنولوژیست عضویت علمی