پست های وبلاگ

  مسئولین اجرایی : فاصله بین  ایده ها و واقعیتها

 اول-گروهی  از مسئولین اجرایی هستند که فاصله اهداف و آرزوهای آنها با واقعیت مکانی، زمانی و توانایی فردی آنها همخوانی نداشته و بسیار زیاد است . این گروه معمولا در بین بعضی از اساتید دانشگاه و سیاستمدارها هستند . آنها به دلیل شکل کاریشان،    ناخودآگاه  دچار عادت ایده های بزرگ می شوند که بر روی کاغذ یا پشت تریبون عنوان کردن آن ایده ها هزینه زیادی ندارد و کم هزینه بودن ابراز این ایده ها  باعث می شود فاصله بین واقعیت موجود و هدف زیاد به نظر نیاید . این افراد با چنان حرارتی در مورد ایده ها ی خودشان صحبت می کنند و مسیرهای رسیدن به اهداف سازمانی را ترسیم می کنند که مسئولین بالاتر و مردم را به وجد می آورد و از اینکه این افراد با چنین قدرت و آینده نگری در سازمان خودشان دارند افتخار می کنند.

این دوستان وقتی در مسند اجرایی قرار می گیرند . طوری از آینده و اهداف خودشان صحبت می کنند که انگار در یک اتوبان صاف بدون دست انداز  ، بدون محدودیت سرعت و بدون حضور موانع متعدد با سرعت به سمت هدف پیش می روند  و اتفاقا  تخمین آنها بر اساس فرضیات ذهنی خودشان برای رسیدن به هدف تعیین شده هم درست است، چون ذهن آنها کلی نگر است و موانع را نمی بیند . اما وقتی وارد جاده اجرایی می گردند می بینند وارد یک جاده ایی مثل جاده  چالوس شده اند . آنهم در یکی از روزهایی که دو روز تعطیلی بعد از روز جمعه وجود دارد و حجم ماشینها بشدت زیاد است . این دوستان اول فکر می کنند احتمالا جلوتر که بروند ترافیک کمتر خواهد شد اما متاسفانه هرچه جلوتر می روند حجم ترافیک بیشتر می شود. بنابر این بعد از مدتی خسته ، ناامید و عصبانی، به دنیا و مملکت و مردم  ناسزا می گویند.  اعضائ سازمان هم شروع به غر زدن می کنند و بیکفایتی مسئول را زیر سئوال می برند .  گاهی از اوقات مسئول محترم هم ممکن است دچار تصادف شود و نه تنها دیگر قدرت ادامه مسیر وجود ندارد بلکه  اعضاء سازمان متحمل هزینه های زیادی می گردند.    

 دوم- گروهی دیگر از مسئولین اجرایی هستند که مانند گروه اول فاصله ی اهداف و آرزوهای آنها با واقعیت مکانی، زمانی و توانایی فردی آنها  همخوانی ندارد و بسیار زیاد است اما برعکسِ گروه اول این مسئولین توانایی ارائه ایده برای آینده ی مسئولیتشان را نداشته و حد و اندازه ایده های آنها بسیار کمتر از نیاز های  آن موقعیت است . این مسئولین فاصله خود با هدف را بسیار دور و پرخطر می بینند و  لذا جرات حرکت در مسیر را ندارند. این مسئولین بیشتر از افرادی تشکیل شده اند که قبل از رسیدن به بلوغ مسئولیتی موقعیت آن را پیدا کرده اند و لذا از همه چیز می ترسند در قسمت ناخودآگاه این مسئولین خودشان را بسیار کوچکتر از آن می بینند که بتوانند حرکتی انجام دهند این افراد مثال کسانی هستند که در جاده ایی قرار می گیرند که نه آن را می شناسند و نه مقصد معلوم است ، نه نگران رسیدن هستند و فقط از این که در این جاده قرار گرفته اند خوشحالند. لذا این دسته از مسئولین بیشتر ترجیح می دهند نگران صندلی خودشان باشند تا مسئولیتشان .  وقتی  جامعه از این نوع مسئولین درخواست حرکت به سوی یک هدفی را می کند تمام تلاش آنها این است که جامعه را از حرکت در مسیر  منصرف کنند و این کار را از طریق بزرگنمایی خطرات احتمالی موجود  انجام می دهند. در صورتی که موفق نشوند به استبداد روی می آورند و در حالی که خود را زاهد می نامند، شعار ذهنی آنها این است  " حفظ صندلی از اوجب واجبات است" . این دسته از مسئولین دور خود چرخ می زنند و  قدم از قدم برنمی دارند. نه جای پایی از آنها می ماند و نه علاقه ایی به این کار دارند.  مطمئن هستند که هیچ خطری آنها را تهدید نمی کند مگر نظر بی کفایتی اعضائ سازمان که آنهم چون خطری برایشان نیست به جان و دل می پذیرند .
 سوم - اما گروه دیگری هستند کمیاب  و بلکه نایاب که گاهی وقتی شرایط و موقعیتها عوض می شود و بسیار اتفاقی در حالی که سیستم خودش هواس پرتی گرفته و عملا ناتوانی در اداره سازمان تمام وجود مسئولین را فرا گرفته است و شاید قصد پیدا کردن کسانی را دارند تا تمام ناکامیهای خود که منجر به نابودی سازمان گشته را بر دوش او بگذارند به عنوان مسئول انتخاب می شوند. این گروه سالها قبل از قبول کردن مسئولیت در یک حوزه خاص نسبت به ایده های خود اندیشیده اند و واقعیت  ایده های خودشان را با واقعیت سازمان منطبق کرده اند و وقتی مسئولیت را می پذیرند شروع به پیاده کردن ایده ها می شوند. از خصوصیات این مسئولین این است که اولا قدرت تصمیم گیری بسیار بالایی دارند ، بی گدار به آب نمی زنند ، قدرت تامل آنها با اعضائ سازمان بالا است و  تحت تاثیر  کسی نیستند. در حالی که با احترام نظر مسئولین بالاتر را گوش می دهند اما آنچه را که به نفع سازمان است اجرا می کنند. این مسئولین در جاده مسئولیت  با سرعت  و شتاب قابل قبول حرکت می کنند و در پیچ های جاده سرعت را کاهش می دهند . مهمترین نقطه ضعف این مسئولین   بند نبودن به موقعیت و پست سازمانی است  و لذا آنها برای به دست آوردن موقعیتها تلاشی نمی کنند و در صورت کسب مسئولیت، هرگاه احساس کنند از طرف مسئولین بالاتر برای انجام اعمالی غیر منطقی بر سازمان فشار وارد می شود خود را از مسئولیت کنار می کشند و این بزرگترین نقطه ضعف آنهاست. اغلب این مدیران به دلیل اینکه کارها و ایده ها را در آرامش کامل و زمان مناسب انجام می دهند متهم هستند که کاری انجام نمی دهند. آنها هیچگونه وابستگی به احذاب ندارند و لذا از طرف احزاب حمایت نمی شوند . این مسئولین معمولا کسانی هستند که سالها در یک سازمان کار کرده اند  و آن را به خوبی می شناسند. این افراد به مرور زمان با کسب تواناییهای مورد نیاز یک پست سازمانی آن را به دست آورده اند . این گونه افراد بعد از اینکه احساس کنند که کار بیشتری برای سازمان در توانشان نیست کناره گیری می کنند و اتفاقا بسیاری هم از این کناره گیری خوشحال خواهند شد و دوباره یکی از مسئولین گروه اول یا دوم بر سر کار می آیند