پست های وبلاگ

چرا وقتی به اشخاصی احترام ، وشخصیت  و مهربانی  و تواضع خالصانه تقدیم می کنیم وجایگاه خوبی پیدا می کنند خود گُم می شوند!؟ و غرور و تکبر جای چاکرم  نوکرم گفتن های که قبلا می گفتند را> به تهمت، دسیسه ،و افترا و توقع های بی مورد  و تکبر و ده ها عمل رذیله  می گیرد و می پردازند!؟ آیا اینان جنبه  درک مهربانی  و احسان را ندارند؟  و چه عواملی باعث این حرکت آنها می گردد؟
آیا  ایمان شان  ضعیف است؟ آیا طمع و غرور  وکبر  بیمورد راه آوردی برای این دسته از انسان ها بی جنبه دارد؟

از فرمایشات بسیار زیبای مولا علی علیه السلام
من اقول الامام علي (علية السلام)
عجبت لقوم اذا احترمتهم احتقروك
واكرمتهم اذلوك واذا اعززتهم نافقوا عليك
واذا صادقت غيرهم حاولوا الانتقام منك ولم
يرضوا عليك ابداً ولم يرضوا بازالة نعمتك
الابزالتك .
در عجبم از قوم و ملتی که تحقریشان نمائی احترامت می گذارند و چنانچه احترامشان بگذاری تحقیرت می کنند چنانچه به آنان کرم و احسان نمودی تو را خار می گردانند و چنانچه عزتشان گذاشتی بر تو نفاق و تفرقه می کنند و چنانچه با غیر از آنان دوست بشوی بر تو می شورند و در پی انتقام از تو می گردند. هیچگاه از تو راضی نخواهند شد وتنها به اخذ نعمت هایت راضی نمی شوند و دائم تو را به شانتاژ* می کشند.
ترجمه: سید حاج فکری احمدی زاده (ملحق)
*باج‌گیری یا شانتاژ (به فرانسوی: Chantage) در اصطلاح، به تحمیلات ناروایی گفته می‌شود که فردی از راه گفتار یا کردار و یا تهدید به رسوا کردن، به فرد دیگری وارد سازد تا از او چیزی طلب کند. همچنین به عملی اطلاق می‌گردد که فردی از شرایط مساعدی که دارد سوء استفاده کند و آن را وسیلهٔ تهدید فرد یا افرادی قرار دهد تا آن فرد یا افراد برخلاف میل خود دست به انجام عملی بزنند