پست های وبلاگ

چندی قبل، مطلبی خواندم راجع به چگونگی آشنایی شهریار و هوشنگ ابتهاج، که مناسب دیدم با عزیزان سهیم شوم. امید که مورد استفاده بزرگواران قرار بگیرد. _____________ از عزیزترین کسان برای شهریار،هوشنگ ابتهاج، شاعر معروف معاصر بود. جوانی بیست ساله که خوب شعر میسازد، دست خط نیکویی دارد شیرین سخن است و جمال و کمالش در حد اعلا، شیفته اشعار شهریار میگردد و عمیقا مفتون غزل معروف "پریشان روزگاری" شهریار می شود:   و چنان مناثر می شود که در صدد بر می آید تا گوینده غزل را پیدا کند و دست ارادت به او بدهد. پدر سایه که از رجال معتبر و محترم ایران بود، به بیقراری فرزند با ذوق و مستعدش پی میبرد و  دست او را میگیرد و به دنبال سرای شهریار میگردد. تا اینکه شاعر آن غزل را در کلبه ای محقر پیدا میکند. علاقه فرزندش را نسبت به اشعار شهریار بیان میکند و دست پسرش را در دست او می گذارد و می خواهد که شهریار، پدرانه از او مراقبت نماید. تا در سایه استاد هنر فرزندش بارور تر شود.   الفت شهریار با سایه چنان اوج میگیرد که هنگام جدایی از او اینچنین میگوید:   در سال 1332 شهریار بدون اطلاع دوستان، تهران را به مقصد تبریز ترک میکند. مدتی بعد سایه به همراه "نادر نادرپور" برای دیدار استاد به تبریز میآیند و پس از زحمت زیاد، خانه شهریار را پیدا میکنند. در را میزنند؛ شهریار خود، در را باز می کند. وقتی سایه را میبیند، بسیار خوشحال می شود و او را به آغوش میکشد و این مصراع از حافظ را میخواند:   و سایه فی البداهه میگوید:   (برگرفته از کتاب "در خلوت شهریار _جلد یک _ نوشته بیوک نیک اندیش نوبر") _____________________________________________ با احترام شفیقه طهماسبی