پست های وبلاگ

دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم؟
باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی؟

به به

جای ما نیست در این شهر بمانیم عزیزان
بار من بس که سبک بود جلوتر رفتم. بداهه

بارها گفته ام و بار دگر میگویم
که من دلشده این ره نه به خود میپویم
به به

من به خلوتگه راز ار چه ز غفلت نرسم
باز هم در دل خود شوق رسیدن دارم. بداهه

چه کند شاعر صوفی صفت سوخته دل از سر شب تا به سحر همچون من
هیچ جز پرسه زدن در صف دل سوختگانی که زخود بی خود و با خویشتنند. بداهه

دوش می آمد و رخساره برافروخته بود
تا کجا باز دل غم زده ای سوخته بود
به به. حافظ

تو خود حجاب خودی حافظ از میان بر خیز. به به

دوزخ آشامان جنت بخش روز رستخیز
حاکمانند نی دعا دانند نه نفرین کنند. مولانا

صبح نزدیک است خامش کم خروش
من همی کوشم پی تو تو مکوش. مولانا

به به

درود
همین الآن به کجا چنین شتابان.‌‌‌..

نفس بادصبا مشک فشان خواهد شد
عالم پیر دگرباره جوان خواهد شد

زلف برباد مده تا ندهی بربادم...

🌺💐🌷💐🌷
💦💐🌺🌹
🌹🌺💦
🌺💐
🌾
بی تو
من
اصلاً
نمی دانم
کجایم !؟
کیستم!؟
سبزه ام!
زردم!
سیاهم!
یا که سرخ آبیستم!؟

یاد آن آوقات که
من با تو خوش بودم
به خیر
یاد آن روزی که تو
هستی
ولی
من نیستم...!

ع.ن.س
🌺💦💐🌾🥀
💧🌹🌺💐
🌺🌹💐
💦🌺
💐

درود بیکران بانو عادلی عزیز

ممنون از اشعاری که به اشترک گذاشتید به به
بازم اگه شعری به یادتون اومد برام بنویسید
من سر ذوق میام
لطفتون جاری و ساری
دلتون خوش
سپاس بیکران

گفتمش سیر ببینم مگر از دل برود
وآن چنان پای گرفته‌ست که مشکل برود
دلی از سنگ بباید به سر راه وداع
تا تحمل کند آن روز که محمل برود
چشم حسرت به سر اشک فرو می‌گیرم
که اگر راه دهم قافله بر گل برود
ره ندیدم چو برفت از نظرم صورت دوست
همچو چشمی که چراغش ز مقابل برود
موج از این بار چنان کشتی طاقت بشکست
که عجب دارم اگر تخته به ساحل برود
سهل بود آن که به شمشیر عتابم می‌کشت
قتل صاحب‌نظر آن است که قاتل برود
نه عجب گر برود قاعدهٔ صبر و شکیب
پیش هر چشم که آن قد و شمایل برود
کس ندانم که در این شهر گرفتار تو نیست
مگر آن کس که به شهر آید و غافل برود
گر همه عمر نداده‌ست کسی دل به خیال
چون بیاید به سر راه تو بی‌دل برود
روی بنمای که صبر از دل صوفی ببری
پرده بردار که هوش از تن عاقل برود
سعدی ار عشق نبازد چه کند ملک وجود
حیف باشد که همه عمر به باطل برود
قیمت وصل نداند مگر آزرده هجر
مانده آسوده بخسبد چو به منزل برود

این غزل از سعدی بسیار بینظیره
اولین بار که خوندمش کلی اشک ریختم
تقدیم به نگاهتون