پست های وبلاگ

درود جناب صبوری عزیز

خوش آمدید به سایت ناب

زیباست که تشنه‌ی آموختن هستید.

آن‌گونه که خود نوشته‌اید، گویا سواد خواندن و نوشتن دارید؛ به نظرم برای درک مفاهیم ادبی به زبان علمی و ساده، خواندن کتاب آرایه‌های ادبی متوسطه‌ی دوم، برایتان کارساز باشد.

در سایت ادبی شعر ناب نیز می‌توانید پست‌های آموزشی دکتر سیدهادی محمدی را در بخش وبلاگ سایت دنبال کنید.

اشعارتان را قبل از اشتراک، اگر مایل بودید به بخش ویراستاری سایت ناب رائه کنید تا با راهنمایی آن بخش، شعر زیباتری را به اشتراک بگذارید.

به نظرم هنوز هم خواندن دیوان حافظ، زیباترین منبع برای سرایش و الهام است.

دو بیتی که ارسال نمودید، دارای آشفتگی وزنی است و هر مصراع یک وزن دیگر دارد؛ با توجه به این‌که مصراع سوم آن، دارای وزن صحیح رباعی است، من دوبیت شما را به این شکل و بر وزن رباعی ویرایش نمودم:

ما گر ز ره خدای خود، دور شویم

با بودنِ چشمِ ظاهری، کور شویم

کس دوست ندارد که بمیرد روزی

آخر به پذیرشش، که مجبور شویم


البته این یک ویرایش پیشنهادی بر اساس محتوای شعرتان هست و خودتان می‌توانید واژگان را اصولی و در وزن، جایگزین بسازید.

برایتان آرزوی موفقیت دارم.
مانا باشید به مهر یزدان پاک.

به نام حضرت دوست
درودی دوباره بر اصحاب قلم و اندیشه

یکی از دوستان در خصوصی پرسیده بودند: چرا هنگام ویرایش، برای چهار مصراع، دو بار حرف «که» تکرار شده؟

ببینید بزرگواران:
۱_ در این سروده‌ی جناب صبوری، تنها مصراع سوم دارای وزن درست است:
«کس دوست ندارد که بمیرد روزی»
و‌ اصولا همانگونه که در پنجره‌ی سبز قبلی بیان شد، ویرایش شعر جاری بر اساس وزن همان مصراع سوم انجام شد.
شاعر آن‌گونه که خود بیان نموده‌اند، مبتدی هستند و باید متوجه می‌شدند که وزن مصراع سومشان درست است؛ بنابر این به همان شکل آمد.

۲_ مطلب دیگر این‌که:
«که» در زبان فارسی دارای مفاهیم منعددی است؛ از جمله:
حرف ربط؛ حرف اضافه، که تعلیل، که تاکید، ضمیر پرسشی، ضمیر مبهم، به معنای بلکه، به معنای وقتی که و...
که توضیح و بیان نمونه‌های آن را مقاله‌ای جدا می‌طلبد؛ تنها در این‌جا اختصارا بیان می‌شود:

حرف «که» در مصراع سوم سروده‌ی جاری، «حرف پیوند وابستگی‌ساز» است و در مصراع پایانی، به گونه‌ی «که تاکید» کاربرد یافته است.

یک مثال ساده از «که تاکید» در گفتار روزمره:
من که گفتم نرو.

عذرخواهم که پس از عمل جراحی چند ماه پیش، همچنان دست راستم کم‌حس هست و توان نوشتنم اندک.

در پایان، بیتی از حضرت حافظ پیشکش احساس زلالتان:

ناامیدم مکن از سابقه‌ی لطفِ ازل
تو پسِ پرده چه دانی که: که خوب است و که زشت