پست های وبلاگ

استاد "بابک درویش‌پور" شاعر کرمانشاهی، زاده‌ی فروردین ماه ۱۳۵۰ خورشیدی در محله‌ی سراب هرسین است. 
وی تحصیلاتش را تا پایان دوره‌ی متوسطه در زادگاهش، کارشناسی را در رشته‌ی زبان و ادبیات فارسی، در شهر تبریز و کارشناسی ارشد را نیز در همان رشته و در سال ۱۳۸۰ در شهر سنندج به پایان رساند و اکنون کارمند و مدرس دانشگاه پیام نور است.
کتاب "چمر چوپی" مجموعه اشعار لکی ایشان ایت که در سال ۱۳۹۴ چاپ و منتشر شده است.

▪نمونه‌ی شعر لکی:
(۱)
چه‌نێ ئاسانه خه‌نه 
وه‌چ دامه سه سه‌ر شان خوه‌شیا 
ته‌ل و پووم پێچیه‌سه گیس خوه‌را
قوڕ قوڕ ئه‌تولێ زه‌رینه مه‌قوڕنمور 
شانه شانم فره داره‌ل نازار 
فره داره‌ل شیرین 
ده‌س نگام پڕ وه هره‌نگ 
چم گره دامه‌سه باڵه‌ل په‌پوا 
وه ڕیه‌ل سه‌وز،
گوڵه‌ل باخی و کێنیه‌ل گوڵه ده‌م.
دڵ ئه‌باوش هه‌له هه‌ل نازێ هه‌لوورکی ها خواو...
خواو دوروو نه‌وی ئه‌سگه 
خواو کولیره ده س دام...
خواوێ گه‌رمی کورسی،
خواو تکه تیره وه ڕووژه‌ل واران
جیڕه جیڕ ته‌خته چوو ئه ژێر نگا بارگلان...

ئای گروه که‌س نیم 
که‌س ئه‌سه‌ر کوچه تومارزوو نمه مرد
گومه‌لێ  تۆ ئه‌ر بی هن کول بی 
دس و دڵ ئایلێ ئه‌ڕا ده‌ورێ دوچرخه نه‌ڕکی 
هوچ کس ته‌نیا نه‌وی...

راسی لانه تو مه‌لوچکێ خا کرد؟ 
دڵته ڕا گروه هه ڕاسگانی که‌تن ته‌نگ نه‌ویه؟ 
یه دو پنجا وه دسم بیمه دو گون،
خوو...؟ 
هه‌ل بای...؟ 
داخ...! ئێ ڕاسه بگر خواوێ بی...
کاشگای ئێ خواوه،
وه ده‌رێ ماڵێ سوا ناوردام...
خواو ئه‌کول ڕووژێ خوه شیمه که‌ته کوو؟
که‌ته ئاسیاو پۆنه کوو... 

ئای باوه...!
هرچێ ڕێ کردمه ئێ بووره زه‌مینه 
کوت کوت ئه دڵ مه‌نه جا 
ته‌ل ته‌ل ئه دارێ خیاڵم شکیا 
به‌ن به‌ن ئه ریشه ئومیدم بڕیا 
وه‌ڵگ وه‌ڵگم که ته خاک 
سه‌وز، زه‌رده‌ل، سوره‌ل...
نه ئه‌ڕا سوز به‌هانێ، نه ئه‌ڕا زه‌رد خوه‌شم بی،
نه وه سوزه‌ل دڵخوه‌ش.
ئای باوه...!
سه‌د گل ئه‌تاق سه را
وه هه ڕاسگانی زنه‌یما که‌تمه.
دڵ که‌س ئه بێ ده‌نگیێ گروه ئێ کو ڕته ته‌نگ نوی
ده‌س که‌سێ زه‌خمێ زرانیم نه شوست 
وێ هه‌لان ئومره هه‌ر ئایلی خوو بی،
ویره ئیلا شو و ڕووژم پشما،
ڕووژ و شو بێ قوو بی،

ئیره دی وه که تنه‌ل یه‌ک مه‌خه‌نن 
وه خودا!
وێ زنه‌ی بوو دڕ ئه‌مشته‌کی خوه شاڵن مردم،
قور قوره ممرم 
بگر ئزرایل ئه در ماڵه مێ کووڵا داسه ور
ده‌س ئه دونیا مه‌گرم
سات ساته ممرم.

ئای دا...!
گوسنه‌مه، ڕیو زردمه مایه گووشت؟
هرچێ وێ خوانچه چنیمور دوروو دیم و به‌تر گوسنه‌م کرد...
هرچێ وێ باخه جه‌ما دام، تامارزوتر بیم.
هرچێ خه‌فتم خواو ئه‌چم نه‌یم ئه سه‌ر ئی سرده جا 
وه خودا... وه بوو کولیره سه‌ر ساج!
هۆچه ئه دڵخوه‌شیه لمه نه مه نا...
چیم و ته‌نیاتر ئه ته‌نیای
چیم و دلتنگ‌تر ئه مردن ژاره‌ل
وه خه‌م و ژاری و ڕویتی،
هه‌م ئه داخا هه‌م چیم... 

وی زنه‌ی پیسه کێ کس،
وه کس دیار نیه 
کس ئه درد دڵێ هامساکه خه‌وه‌ردار نیه...
هه‌ر ئه ڕاسی ته‌نیام 
هه‌ر ئه ڕاسی تنگمه 
هه‌ر ئه ڕاسی شکیامه 
ئی نگا چووڵمه چک چک چکیاسه وه‌ر پام
کس نمونێ مه‌چم و که‌س نمه‌زانێ که چه دیم 
نمه‌زانێ که چه بیم.

مه‌چم ئه ڤیر و کس ئه ویر نمارێ کی بیم...

 

(۲)
چه چم چکیاسه ده‌ر ماله‌ت، چه سه‌ر نریاسه دیواره‌ت 
چه دل چو زیم ئه ژیر واران شه‌س شان داسه پاساره‌ت
چه بی ده‌نگ ئیل ئیل ئه ئارزوو گوم بینه سا گیست 
چه گیان چوقیاسه شیرینی ئه سه لکوو شیوه نازاره‌ت
چه ئاساره‌ل جورینه خاک تا سه‌ر بننه وه‌ر پاتا 
نه شار ئه شیوه شیرینه، چه‌نی دلگیره ئیواره‌ت
وه هه‌ر لارا کی وا مه ونی بکه شه‌ن حه‌ق دری خاسی 
گله‌ی کی کردمه هه‌رگز مه‌زانم گه‌رمه بازاره‌ت
دلم دلخوه‌ش بیه قاپی شر و تالی وه تیتکتا 
نه‌زانستم کی ئه‌وشه ماوه بویل ئه ژیری لاواره‌ت
وتم ویره مه‌نیشی تا وه‌هاری‌تر، وه‌هاری‌تر 
وه‌هاری‌تر می هامه خاک و گیانم توینی ئاواره‌ت
تو چیت و کوچه چوولیک و خراوی مه‌ن وه میراتم 
مه‌گه‌ر بوو بنمه قی بوو تور هه‌ناسه‌ل پار و پیراره‌ت.
◇ برگردان فارسی:
چقدر چشم بر در خانه‌ات چکیده و چه سرها که بر دیوارت نهاده است! / چقدر دل مانند زنبورهایی از شدت بارش باران به سایه‌ی بامت پناه آورده‌اند و لانه بسته‌اند 
چه ایل‌هایی از آرزو بی‌صدا در سایه‌ی گیسوانت گم شدند / چه جان‌ها در شیرینی عسل‌زار چهره‌ی زیبایت فرو رفته‌اند.
چه بسیار ستاره‌ها که بر خاک افتادند تا سر بر پاهایت بگذارند! / آن چهره‌ی دلربایت را پنهان نکن زیرا که غروبت بسیار غم انگیز است.
از هر طرف که باد می‌آید خرمان خود را بیفشان که زیبایی! / هرگز گلایه‌ای از من نخواهی شنید زیرا که می‌دانم بازارت گرم است.
دلم به قابی کهنه و تاری از گیسوانت دلخوش بود / اما ندانست که آن نیز در زیر آوار تو به خاکستر مبدل خواهد شد.
با خود گفتم که تا بهاری دیگر  بهاری دیگر اینجا خواهی ماند / اما اینگونه که معلوم است بهاری دیگر من در زیر خاکم و جانم آواره‌ی تست.
تو رفتی و کوچه‌ای متروکه و ویرانی برایم به ارث ماند / باید بوی ترا از رد نفس‌های پار و پیرار سالت بگیرم.

(۳)
غم دوره داسه دل، دل ئه جا سر نماری ئور 
ئاگر پژاره رحم ئه حوشگ و تر نماری ئور 
خون دلم گله گله ماسی ئه وه‌ر چمم 
چم ئی کراس کت کته ئه وه‌ر نماری ئور 
نزگ ئه هناسه سرد هه‌سارل یخی نمن 
ئی شو شوار ئه سر پلیا خور نماری ئور 
لافاو زوخ ئه سر چی و کس د ایمان نیه 
هاوار دار برزیکه که بر نماری ئور 
زق ئاو ئه کینی چمل واقمان نمن 
دسمال ئه‌را گریوه یه نفر نماری ئور 
پیسیم ریشه داسه گلوما، هنامه مای؟
ئزرایلیژ ئه‌را مه دی ته‌وه‌ر نماری ئور 
ولله ژاوه ژاو دلم تل سرم بری 
ویره کسی وه درد دلم سر نماری ئور.

 
(۴)
دردم و درد دلم نوتم و هر کو کردم
گلی‌ ئه نام دمم ماسی و پاکو کردم
وه سنگینی شول کور کلاوه سینه‌م
شکتم ایقره تنیای وژم قو کردم
هاتمه آس وه ای روژل یی چو زخمه
وی گناوه گه زنی نامسی و بو کردم
شکتم وی کله روژ و شوئه دم یک داین و
باخ بیهوده بر عمره گه شارو کردم
یسه هر پایز، کتیکه مه مدریه تالان
شکتم وی کله نوروژه گه مه نو کردم
وه دسل کویچله خوین ولگل پایزه مچکی
مه تونه سویک نگا پنجره جارو کردم
تو ارا زخمل مه تول و گوپه مکْلاشی
مه ارا بی کسیه‌ل تو، فره رورو کردم
من و تو هردکی ئه یی تلرا هایمنه دار
دیته چوی وه خفت و در وه دری خو کردم؟

(۵)
کرمیت بژن هاتمه تا گُر بگرم 
وی سردی آسمانته جُر بگرم 
هی جور! بواره سرم و خیسم که 
ناخوام و تام آرزو یه مه شُرشُر بگرم.

(۶)
یه پنجره دنگ گروه دوامان نشنفت 
سر بانلمان خدا خدامان نشنفت 
آخر شری و پیسی ا پیری کس نای 
گم بیمن و کس هنا هنامان نشنفت.

 

▪نمونه‌ی شعر فارسی:
(۱)
رفتی و بی‌تو پنجره هم پیر می‌شود 
چشمم مسافر خط تقدیر می‌شود
بعد از تو من شکستم و این شهر رو سیاه 
از تکه‌های ماندن من، پیر می‌شود
دست خودم که نیست دلم بی‌حضور تو 
مثل غروب از همه دلگیر می‌شود
تنهایی‌ام که شرشر یک‌ریز گریه‌هاست 
از کوچه‌های زخم سرازیر می‌شود 
وقتی که دست خواب پر از حس وحشت است 
در قاب صبح کوچ تو تصویر می‌شود
امسال بی‌تو سفره‌ی نوروز مرده است 
هی یاد تو با عقربه درگیر می‌شود 
... 
آه ای سکوت خفته در آغوش خاک‌ها! 
دیگر بهانه نیست بیا! دیر می‌شود.

(۲)
شکسته بال نگاهم و نیز پای دلم 
نشسته گرد غریبی به روی آب و گلم 
دلی شکسته‌ام انگار از تبار خودم 
عبور می‌کنم این بار از کنار خودم 
به ته رسیده‌ی سیگار عمر خاموشم 
لباس‌های دلم را سیاه می‌پوشم 
ز یاد می‌روم از قاب ذهن پنجره‌ها 
و پاک می‌شوم از خشت خشت خاطره‌ها 
چه حس و حال غریبی‌ست در فراموشی 
خوشا هرآنچه که داری به هیچ بفروشی 
به کوه‌ها بسپاری شکوه دردت را 
به خاک، خاک پذیرنده جسم سردت را 
به ابرها بدهی کوله بار رنجت را 
که بغض بغض بگرید ترا به صحراها.

گردآوری و نگارش:
#لیلا_طیبی (رها)