پست های وبلاگ

سلام
(فرزند ِ دنیا) نوشته ی دوست عزیزمان آقای مجتبی شفیعی(شاهرخ)(که همه ی ما او را به عنوان سپیدسرایی ماهر می شناسیم) به گفته ی خودشان اولین اثر داستانی اوست. یک داستانک سورئال با پیرنگی فلسفی_اجتماعی، که از همان ابتدا سعی می کند با نگاهی سمبولیک، جهان بینی آمیخته با خرافات انسان را به چالش بکشد:
" بعد از تولد فرزند (دنیا خانم) معجزه ا ی رخ داد و او در گهواره شروع به صحبت کرد. "
پس از این ورود ماهرانه به فضای داستان، بلافاصله تلنگر به باورهای معمول، جسورانه آغاز می شود تا ذهن خواننده به کار بیوفتد و با حصارشکنی، به سمت نوعی آزاداندیشی پویا حرکت کند:
" داستان به دنیا امدنش را برای همه تعریف کردو گفت که مادرش بی گناه بود و هنگام دفاع از خود باردار شد و ناکار. و مادر بی عصمت نطفه ای کج و کوله ای را  بست به اسم فرزند دنیا. و او(یعنی فرزند دنیا) می شود معلول هزار علت و منفور هزار امت و مصلوب به صندلی چرخدار قسطی عمو رفعت. "
انتخاب اسم (فرزند ِ دنیا) برای کاراکتر اصلی داستان که با وجود شباهتهای ظاهری، در تقابل با مسیح(که عده ای او را فرزند ِ خدا می نامند)، قرار می گیرد، از همان ابتدا مسیر داستان را به سمت نگاهی تازه می برد.
و (صندلی چرخدار) در تقابل با صلیب، تصویری از تقدیر جبرآلود ِ زندگی را به نمایش می گذارد، تقدیری که انسان با نگاهی منفعل و به ناچار، و همراه با نوعی خودفریبی مزمن، به آزادی و کرامت تفسیرش می کند تا سرپوشی بر ناتوانی خود در برابر نامطلوبها بگذارد...
(چهارپایه) که راوی خود با صراحت به اهمیتش می پردازد، می تواند سمبل جایگاه و حصار و طبقه و مجموعه ی جهان بینی هر فرد باشد، که محصول کار دنیاست، و انسان در شرایط تنگنا و استیصال، سعی می کند تغییرش دهد تا همچنان ساده لوحانه خود را امیدوار و خرسند نگه دارد و بتواند به نفس کشیدن ادامه دهد...
داستان (فرزند دنیا) در کل، اعتراضی است به تفسیرهای غیرمنطقی از پدیده ها و حوادث روزمره که همواره در طول تاریخ بشر وجود داشته است، و بشر برای تحمل دنیای نامطلوب، و حفظ امید خود هرچند واهی باشد، دست به دامان آن شرح و تفسیرها شده است.
پایان بندی سیاه داستان، اوج ِ اعتراض نویسنده به این دنیای نامطلوب است، فریادی از سر ناامیدی، به امید فردایی بهتر...
انتخاب راویِ سوم شخص(دانای کل)، که خود متعلق به محیط داستان است و احساسات خود را وارد داستان می کند، انتخاب هوشمندانه ای است که زبان روایت را به سمت سادگی می برد و ضمن ایجاد نوعی اعتماد در خواننده، فهم داستان را آسانتر می کند.

ضمن تبریک به آقای مجتبی شفیعی(شاهرخ) برای خلق این اثر هنرمندانه و تفکربرانگیز، عذرخواهی میکنم که به علت ضیق وقت امکان پرداختن بیشتر به جزئیات نبود.

زنده باشید