پست های وبلاگ

شکر ایزد
گفت راوی روزگاری مردکی بیمار شد
دست رد بر سینه اش مأیوس از تیمار شد
برگرفت او توشه ای سوی بیابان رو نهاد
رفت بالا بر بلندی روبه ایزد زار شد
گریه ها کرد آن فقیر وتوبه ها از گمرهی
بس که گفتا چهره ام از این گناهان تار شد
سوی هر عطار و رمال و طبیبی رفتمی
نسخه های جملگی از بیخ و بن ناکار شد
گفت یا رب از خلایق دل بریدم سوی تو
آمدم زیرا که دل را از سیاهی میل بر انوار شد
یا برانم از درت یا بازده این عافیت
زانکه این دل را غلامی سرخط کردار شد
شد هویدا امتحان از سوی رب العالمین
گشت آغاز شفا ماری ز جا بیدار شد
زد به پای مردک و بردش به خواب از نیش خود
بی خبر در عالم خوابش کسالت ازتن بیمار شد
تا به هوش آمد کراهت را بدید از مار و برد
وعده هایش را ز یاد و عارض دادار شد
گفت یارب ما به درگاهت به امید شفا
آمدیم و از تو مارا زهر قسمت از دهان مار شد
تا بگردانید رویش از خدا و راه رفت
پی به شافی برد و اما نادم از گفتار شد
چون بدیدش بُعد آن دوری و هجران خودش
رفت درد از یاد و اندر حسر ت دلدار شد
گفت سعدی زهر اگر چه در خِردها قاتل است
چون ز او باشد دوای درد و هر ادبار شد
من سبکبارم ز فتحی سوی فتحی آمدم
قلب ما را حکمت از این قصه ات سرشار شد