پست های وبلاگ

سلام ودرود استاد راستگو ی
بزر رگوار
بسیا رعالی وزیبا
مستفیض شدیم

سلام حسین جان
بابت اینهمه زحمت برای نگارش ممنونم واقعا عالی و آموزنده بود

سلام حسین عزیزم
متن زیبا و قابل تاملی نوشته بود و سپاس از رنجی که برخود هموارنمودید و این متن پ از حقیقت ورا نگاشتید تا شاید تلنگری برما باشد
مانا و توانا باشید

سلام و وقت بخیر

درود بر شما
آن را که مرض در او هست
بر رنج مرض مکن تو افزون
آن را برسان دوا اگر هست
بر زخم و مرض بده تو مرهم
گر ز مرض ورا خبر نیست
ستر بده عشق بده بر لپ آن ماچ بده
به زخم او دست منه نشان مده مرهم بنه
عشق بده دست بده بر لپ آن ماچ بده

نه کروناست ماچ نده دست مده ماسک بده

بسار عالی

درود بر شما
چقدر این متن پخته و درونگراست.
حقیقتی که صاف توی پیشونی می خوره و پذیرفتنش تنها کمک حقیقیه که من می شناسم. زندگی حقیقتا هم چیزی جز رنج و آرزو نیست. رنج.... حقیقتا هم در خیلی از ابعاد زندگی رنج خودش رو نشون می ده. زندگی پدیداری که شما فرمودید راه سعادت و کامیابی در دنیاست (لااقل برای من) اما متاسفانه انتخاب رنج بسیاری مواقع اگر برای من غیر ممکن نباشد، بسیار سخت هست. اما احساس می کنم با دنبال کردن مطالب شما دارم تمرین زندگی پدیداری می کنم و هربار یک پله به آن نزدیک تر می شوم.
"فرار کردن از رنج اونو بدتر میکنه. بیخیالی خودش یه رنج بزرگه."
رنج لذت های افراطی و شرطی از نظر من بدترین وجهش اینه که کنترل امور خودتو از دست می دی و این برای بعضی از آدم ها از مرگ دردناک تره. اما کاش دیوانگی را هم می شد انتخاب کرد. خوش بحال دیوانه ها. البته آنهایی که رنج نمی برند(نمی دانم حرفی که درون سرم دارم این نبود ولی لاقل نزدیک ترین چیز به آن هست)
یا خوش بحال کسی که آلزایمر دارد البته بشرطی که یادش نماند که آلزایمر دارد و یکهو خودش را در جایی که هست گم نکند و یکهو خودش را غریبه نداند که این خودش رنج بزرگی می شود. باز هم نزدم توی خال.
و اما رنجی که ازش فرار می کنم، رنج یادآوری خاطرات تلخ و وقایع ناگواره. من می گویم که نمی توانم از این رنج فرار کنم و این نقطه ای هست که ارتباط من رو با تمام تلاش های زندگیم و دستاورد های احمقانه و کوچکم قطع می کند تا از همانها هم لذت نبرم و شرطی وار سر کار بروم، روی رنج هایم رنج های جدیدی انبار کنم، و آن ها را روی بار رنج هایم بگذارم، جایی که دسترسی بهشان راحت تر باشد و سریع تر در ذهنم مرور شوند، و بعد به خانه بیایم و لب هایم را هر روز کمی کمتر بالا بکشم و وانمود کنم همه چیز خوب است. اما بعد این مطلب را می خوانم و می گویم چرا از این فرصت استفاده نکنم، این تمرین خوبی هست. لااقل پل باریک میان جنگیدن و تسلیم شدن را قطع نمی کنم. چه تمرین خوبی و اگر خوشبینانه نگاه کنیم،..... (همین الآن خوشبینانه نگاه کردم و این برای من یک دستاورد است)...
میشه من رنج خودم رو انتخاب کنم.
چه نتیجه گیری فوق العاده ای
بنظر من این متن خودش یک کلاس درس تمام و کمال بود. با پایان بندی کاملا بجا و کاربردی. من رنج خودم را انتخاب کنم. درست که همیشه نمی توانم ولی لااقل الآن تا وقتی این حس همراهم هست و هر وقت که یادش بیفتم رنج خودم را انتخاب می کنم.
رنج مفید من الآن چه می تواند باشد؟ فعلا که رنج سنگ صبور بودن و لبخند گنده را نگه داشتن بنظرم خوب است. تا بعدا به چه ریشه ای از حرف هایت فکر کنم.
درود بر شما