تقدیم به ابتهاج...

«سایه«جان فاش شدراز نهان من ودوست

  چون که بیگانه شدش نامه رسان من و دوست

کاش می شد غزلت مشق شب عشقم بود    

     تا  اشارات  نظر  کرده  زبان  من  و  دوست

ای که در گلشن وصلی و تماشای نگار

  یاد کن بوسه لبی جای لبان من و دوست

جوجه ی آخر پاییز شمردم ای عشق  

   وان یکی بود که افتاده به جان من ودوست

«روحیا« «حرف اجل«فاش کنش برعالم

  که چو «واوی« است که افتاده میان  من« و« دوست