دوبــــیتـــی‌هـا و دلــــربـاعـــی‌هــا

درود بزرگوار
دو بیتی های زیبایی بودند
دستمریزاد

درود یزدان جان


با وجودِ تنگنای کاهنده‌ی زمانی که گرفتارش استم، باید این را برای شما بنگارم.

نخست اینکه، نقد را برای سروده‌تان غیر فعّال کرده‌اید. بی‌ادعایی شما را می‌رساند، وگرنه حکمتی که شما ارزانی جماعت می‌کنید، جای بررسی و گفت و گوی بسیار دارد. (البته شاید امیدی هم به استقبال از این زیبایی، در میانِ زشت پرستان نداشتید.)

شما با اینکه قدرتِ قلمتان، هنوز جای تکامل دارد، اما بخاطرِ اینکه در روانتان حق در جریان است آنچه از کلک شما می‌تراود باز هم زیباست و خواندنی، برعکس «استادانی» که با تمامِ مهارتشان در سرودن، هنوز پس از 14-15 قرن، در اشعارشان جشنِ افتادنِ تاجِ فلان پادشاه ساسانی را برگزار می‌کنند.

منِ خواجه‌زاده، وقتی سروده‌ای را می‌خوانم که حرفِ تازه و درستی دارد، اما بدرستی بیان نشده‌است، دو راه دارم،

- یکی اینکه آن حرف را از سراینده بدزدم و در سروده‌ی خودم با قدرت و زیبایی تمام بیانش کنم و به نامِ خودم بزنم و سروده‌ی رُبایشی ام را تاریخ بزنم که در عصرِ مسوزونیک سرودمش و ژستِ اسطوره بودن بگیرم.

- و یا اینکه شاعر را با صدای بلند، بدور از کبر و نخوت، تحسین کنم و دربرابر عظمتِ اندیشه‌اش سر تعظیم فرود بیاورم و تلاش کنم شیوه‌ی اندیشه‌ی مترقی را از او بیاموزم.

کارِ نخست، بسیار پلید است و هرگز روانم را به این سیاهی آلوده نخواهم نمود. بنده ترجیح میدهم شاگردی باشم که آشکارا از استادی بیاموزد نه استادی که پنهانی از شاگردی بیاموزد.

پس دوست حکیمم، آنچه شما در این رباعی بیان نموده اید:

آن عشـقِ زمین بـوده که سیـب افـتادش
آمــد نیــوتــن جــاذبــه نـامـش دادش !!

خـودکـار بـخـود جـذب کـند آنـکـس که :
بـی‌نـقـص و درسـت بـاشـد اگـر بنـیادش

بنده در این سایت، هیچ شعر بلند و کوتاهی را ندیده‌ام که چنین خیال‌پردازی حکیمانه‌ای در آن ارائه شده باشد. با آنکه نیاز به اصلاحِ بسیار عمیقی دارد، اما اندیشه‌تان، براستی ستودنی‌ست.

من همیشه از خودم می‌پرسیدم:
- اگر آدم و حوا، آن میوه‌ی ممنوعه را نخورده بودند ما اکنون در بهشت بودیم؟

- اصلاً هدفِ خدا از چنین دستوری که آن میوه را نخورید چه بود؟

- آیا خدا روزِ دیگر، ممنوعیتی دیگر وضع نمی‌کرد؟

- شاید اگر خدا نمی‌خواست انسان را به زمین بفرستد اصلاً چنین قانونی نمی‌گذاشت!

- شاید اگر آدم میوه را نخورده بود، این وضعِ ممنوعیت تاجایی پیش می‌رفت و آدم در میانِ زندانی از ممنوعیتها تاجایی محاصره میشد، که بالاخره رگِ آزادی طلبی که خودِ خدا به روحِ انسان عطا نمومده است، به جوش بیاید و آدم یکی از قوانین را بشکند... تا بهانه ای شود برای تبعید به زمین...

و منتظر بودم که به سطحی از توانایی در سرودن و همینطور فرصت برای اندیشیدن برسم که همه‌ی آنچه در این باره می‌اندیشم را به نظم در آورم.

این از دیدگاهِ دینی، اما شما دیدگاهِ دینی را با دیدگاهِ علمی ترکیب نموده‌اید. و چه خیال‌پردازیِ نازی انجام داده‌اید. وقتی حتی سیب هم می‌خواهد که خود را به زمین برساند چرا ما به آسمان نگاه کنیم؟

این دیدگاهِ شما سازگار است با آنچه در دنیای امروز جریان دارد، و به ما می‌گوید برداشتمان از روایتِ آدم و حوا اشتباه است و این برداشتِ اشتباه باعث شده‌است که مردمانِ معتقد، از بی‌اعتقادها در زندگی دنیایی برعکسِ وعده‌های باورهایشان عقب بیفتند.

بنده شما را کاشفِ این دیدگاه و خیال‌پردازی می‌دانم، مگر اینکه مشخص شود بزرگی پیش از شما به این زاویه دید دست یافته است. و امیدوارم سرودنتان را آنقدر توسعه دهید تا بتوانید اندیشه‌های گرانتان را ثبت و ماندگار نمایید.

منش و روش شما دوست بزرگوارم را می‌ستایم.

پیروز باشید.

بداهه ای تقدیم شعر زیبای شما
شاعر بزرگوار
با خواندن شعرت
دل بر پاست
جمله جمله ی شعر تو
موج
در طوفان دریاست
بس که
شعرت با معناست

درود فراوان
بر شما
بسیار بسیار
عاااااالی

قلمتان توانا🌹🌷🌸

درود و عرض ادب
بسیار زیبا و دلنشین
برقرار باشید
در پناه حق