لب پروانه ها

شهرِ ما صد مسجد ومیخانه ها در خانه ها
زیر چادر می مکند لب از لب پروانه ها
شیخ بر می شمارد دانه ی تسبیح وذکر
او که شب تا صبح می خوابد دَم خُم خانه ها
پینه ی پیشانی اش آتش زسیگار آفرید
میکند قی درنمازش همچنان دیوانه ها
برسر سجاده ها دیدی که شیون می کند
موی معشوق اش نمی بینی مگر بر شانه ها
محتسب رهزن شده صد طعنه بر دزدان زند
تازیانه می زنند داروغه ها، فرزانه ها
زاهدان محراب ومنبر را ریا آلوده اند
باغبان را می زنند سر در کف گلخانه ها

       حمیدرضانصرآبادی(طوفان)