وَهمِ شاعری

با تبسّم گفتمش : دیدی که من شاعر شدم ؟
گفت : در وَهمَت کِه هستی دخترک ؟ حالا که چی ؟
گفت : رویای محال و عقده های خفته را
می سپاری دستِ باد و قاصدک ، حالا که چی ؟
در خیالت نقش ها زیباتر از آیینه هاست
می کِشی پروانه جای شاپرک ، حالا که چی ؟
در زمانی که کسی حالِ تو را درک نکرد 
می نویسی حسّ و حالِ مشترک ! حالا که چی ؟
شعرِ زیبایی که می خوانی ، دلت عاشق تر است
می چکد اشکی زِ برقِ مردمک ، حالا که چی ؟
شاعری ! باشد ! ولی گاهی غذا را سر بزن !

هم غذایت سوخته ، هم بی نمک ، حالا که چی ؟