من، تو، آینه...

به ناگه،

پدیدار آمد

در پیچِشِ یک کوچه

نگاهی و ابرویی و، آهی

از عشقی،

به پاکیِ آینه

که در جوارت ایستادن را بهار است و

دست بر گیسوانت آوردن را عطرَش

و دیدارِ رویِ تو

با تو

اندر آینه

آیینه ی پاکی را، گو تا به کدامین سو؟

جانا به بر آوردیم، آن طول و سیه گیسو

در هندسه ی قسمت، مبهوتم و سرگردان

من در خَمِ ابرویت، پیچیدم و رو در رو