به خاطر رويا شعري از زينب دهقاني

آغازم کن                                          

با  نگاهی                                      

معصوم ترازگنجشکی یتیم

ماندم

در آوازی ایستا

عبورم ده

با این همه د یوا ر

بگذار در عریان ترین آغوش

سپید شویم

دل به دریا بزنی

ببوسمت

بخاطر رویا

اگر پرنده بیاید

بغضی تعبیر فراز من است

د ست د رد ست

بزرگ و

بزرگترشوی

با خنده هایم

چه می ماند

عبور چیست

بگو تامن

عروسکی باشم

آویزان شانه هایت

می ترسم از واژه ها

حاد ثه

وآینه ای

که لبریزم می کنی از

چشم هایت

سهم من

حس جهان است

با فرصتی کوتاه

که شکل پریدن است

همسفر پرنده ای صبور

در راهی

که باز ماند م !                            زینب دهقانی