خلقتی در زاویه موازی

سخت بود بافت درونم در التهاب لغت ها 
اجسام رد می شدند از لابه لای پلک هایم 
و نور آن نور تابنده نوک زبانم را نیش میزد 
چه بود این خیالات؟
چه بود واقعه؟ واقعا چه بود؟ نمیدانم
فقط کمی ذرات در هوا معلق بود و من چشمانم 
از میانه هایشان گذر میکرد 
اصلا فرض کنیم جهان موازی بود 
من ظلع آخر این پیدایش بودم 
آخرین تر دستی از قالب انسانیت 
فقط جسمی بودم که گاهی واژه ها را می‌جویدم 
قورت میدادم و از تهی بودنم برای لحظه ای خارج میشدم 
بعد درست روبرویم از اشکالِ خورده شده دیگران 
معبدی می‌ساختم برای ادامه بقا 
چه بود این واقعه؟ واقعا چه بود ؟ نمیدانم 
در خلسه ای فرو رفته بودم که برگشت را مرگ می پنداشتم 
همانند قطره ای که از ابر جدا می‌شود و باز نمی‌گردد
آری ، شاید کالبدی بودم در درون کابوسی طولانی 
یا نه شاید کابوسی در
زاویه مخالف جهان...
آدم بودم یا حوا؟ 
این را هم نمیدانم 
فقط 
بودم ...

#مسعوداسماعيلی 
خلقتی_درزاویه_موازی