دنیای اهل دل

درود جناب نجفی ارجمند!

خوش آمدید به شعر ناب.


شعر شما بسیار زیبا و پرمحتواست؛ امّا دو نکته:

۱_ اگر در نگارش، فاصله‌ی واژه‌ای و نیز فاصله‌ی میان‌واژه‌ای را رعایت بفرمایید، یک خواننده‌ی نوپا هنگام خوانش دچار مشکل نمی‌شود؛ گاهی حتّی رعایت نکردن این فاصله‌ها ممکن است در نگاه اول، معنی واژه را مختل کند؛ مثلا: (با دو صد ترفند) را شما (بادوصدترفند) و یا (گر زِ) را شما (گرز) نوشته‌اید و موارد بسیاری دیگر...

۲_ در چندین مورد هجای کشیده را هجای بلند حساب نموده‌اید و باعث شده که وزن مختل شود. وزن شعرتان:
فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن است؛ امّا دقّت بفرمایید در این مصراع‌ها وزن درست رعایت نشده‌است:

_ گر بود سنگ در مسیر، ما راه خود وامی‌کنیم

واژه‌ی: (سنگ) هجای کشیده است که شما آن را هجای بلند محسوب نموده‌اید. و نیز هجای (سیر) در واژه‌ی (مسیر) کشیده است و شما آن را بلند به شمار آورده‌اید.

_ در دل شب، یا به زنجیر؛ یا که در میدان جنگ

هجای (جیر) در واژه‌ی (زنجیر) کشیده است و شما آن را بلند به شمار آورده‌اید.

_ گر مرکّب در دوات خشکید، غم در دل میار

هجای (وات) در واژه‌ی (دوات) کشیده است و شما آن را بلند به شمار آورده‌اید.


_ جمع یاران ادیب، ما را پذیرا گشته‌اند

هجای (دیب) در واژه‌ی (ادیب) کشیده است و شما آن را بلند به شمار آورده‌اید.


با تمام این اوصاف، شعرتان خیلی آرامش‌بخش و پندآموز است.

درودتان.