پروانه

تمامِ مردمِ این شهر فهمیدند مجنونم

نرنجان بیش از این کافیست ممنونم

تمامِ ردِ پاهایم میانِ ساحلی ابریست

ز چشمِ باد می خیزم به جوی آب میریزم

به چشمِ گزمگانِ عشقهای پاکِ ممنوعه

به رغمِ زیرِ باران بودنِ این خاکِ مجموعه

ز جوی آب می جوشم درونِ رود می ریزم

تمامِ فصلهایِ زردِ دفترهای من برفیست

ببین من را که احساسم چه دریاییست

میانِ مرغَکانِ آبیِ دریا چه غوغایست؟

به جُرمِ قایقِ دریاییِ خارج ز محدوده

به برفستانِ دلتنگی تمامِ عمر محکومم

شب و روزم  برایت برف می ریزم

میانش قطره های حرف می ریزم

به  یک کفتارِ انسان دزد مضنونم

در این اوضاع و این دنیای مهدومه

 مهدومه: باران دیده