زلالِ تن

نَفَسی به دست ما را، نگهی ز دل شما را

چه زلال گشت و این تن، ز دلی چو سنگِ خارا

تو که بادِ صبحگاهی، بوز ای حبیب و درکِش

ز کَرَم تو جانِ عاشق، که تویی تو نوبهارا

همه روز نیست ما را بجز از تو شور و حالی

تو مرا نوید میزن به وصال، کردگارا

به زبانِ من اَر از درد بسی سخن روان شد

ز غمِ تو بود و باشد که چنین شدست یارا

تو مرا طبیب باشی و مرا نصیب می شو

چه ترنّمیست باغِ تنت ای تو گلعزارا

اگر آن دو لب گشایی و دمی ز عشق گویی

همه سر به پا شَوَم بوسه و بوسم این صفا را

چه گذشت بر من این سال و چه خواهدم که آید

تو بدان که نامت از دل به دل است ماندگارا