سایه سار نیرنگ

سکوت مانده بر پشت حصار لب 
که اینک از نگاهای پر از وحشت 
سرازیر است 
کنون در اوج فریاد است :
کسی در خانه ی ما نیست 
و او بیهوده میکوبد

ومن در سایه سار این همه نیرنگ
پلاس آرزو های نگاهم را
به آرامی به چشمان تو پهن کردم
وتو رندانه تر از من 
چه آسان چشم میبندی
و من غرق نگاه تو 
سوار موج سرد اشک
زچشمان تو می افتم
و شاید جرم من اینست 
که در آرامش نفرینی این شب
خیالت را بر آشفتم