لازاروس

سلام

و

پژمان نازنین من ، می خواستم نظری به سادگی نوشته و بگذرم اما دل ام نیامد ...

به اعتقاد من هرگاه پس از خواندن شعر تفکری عظیم را مجبور می شوی و نمی توانی از آن رهایی بیابی و ناخودآگاه تن به آن تفکر می دهی چرا که شاعر نیز خود در هنگام نوشتن از ناخودآگاه خویش دست به خلق زده است و این شعر پژمان هم در شمول این دایره قرار می گیرد اما از بار اولی که شعر را خواندم و ده دوازده باری که تا هم اینک خوانده ام احساس کردم که این شعر در مقایسه با سایر اشعار پژمان در رده ی پایین تری قرار می گیرد و اگر چه در مقایسه با میانگین آثار دیگر شاعران در رده ی بالایی قرار دارد اما به زعم من همواره باید شاعر با خودش قیاس و سنجش شود تا عیار کارش عیان گردد .
اما دلایلی که برای درستی این اعتقاد دارم ؛
به کار بردن سه نقطه که خودم از طرفداران آن هستم شدید ، اما چندان در اشعار شاعر مرسوم نبوده و در این شعر به تعداد زیاد استفاده شده ( هشت مرتبه ) که در بعضی از موارد حتی بدون علاقه ای که ذهن مخاطب را به سوی هدف بکشاند در شعر نیست یا خیلی دوردست است ‌.

احساس سردرگمی متن و به هم ریختگی اش باز هم نسبت به صلابت و سرسختی اشعار پیشین شاعر ،
سردرگمی برای شاعر اتفاق نمی افتد بلکه متن سردرگم است و مخاطب را هم به ورطه ی خود می کشد و باز هم این سرگیجه منشأ از همان عدم ایجاد ارتباط و دادن کد شناسایی به مخاطب است ، شاعر و نزدیکان اش که می شناسند ش کد ها را در می یابند پس شاعر کدگذاری کرده است اما هاله ی غلیظی از مه ، آن ها را در بر گرفته است و اجازه روشنی چشم به خواننده را نمی دهد .

سر نیزه ی خشونت ، ستارگان صلح ، خرج بالاست ، حقوق بازنشستگی ، گلوی اسماعیل و .... به عقیده ی من این گونه واژه ها و ترکیبات استعداد خاصی در خودنمایی و خروج از روند طبیعی متن را دارند که آخر سر به شعار تبدیل می شوند و اگر چه شاعر تا حدودی توانسته با سطر انگار در دهان اش مین ... قدرت خود را در فرار از شعار به رخ بکشد ولی در مواردی دچار این خودنمایی واژه ها شده است .

هم نشینی لازاروس و بصیرت با توجه به ما به ازای خارجی و واقعی شخصیت و ذهنیتی که از واژه ی بصیرت در ذهن مخاطب وجود دارد به نظر من چندان خوش ننشسته است و توجیه پذیر نیست چرا که این فرد در تاریخ به اتفاق دیگری شهرت دارد ...

اما با تمام این تفاسیر و دلایل باید بگویم تان که ،
اگر من به عنوان خواننده برای بار اول این شعر را می خواندم بدون هیچ سابقه و ذهنیتی از اشعار پیشین شاعر بدون شک از یافتن چنین قلم و اندیشه ای لذت می بردم و این اثر را از بهترین ها برمی شمردم ولی من به قلم و اندیشه ی پژمان آشنا ی ام و قابلیت های بی شمار ش را می شناسم پس با این شعر از من نخواهید که راضی شوم ...

سلام بر شاهرخ دوست داشتنی با قلبی به وسعت بی انتها
پایان بندی یکی از مهمترین رکن های هنرهای دیداری نوشتاریه بخصوص سینما و اعلب کارهای نویسندگی...منم همیشه سعی داشتم این اصل و رعایت و شوک پایان و به مخاطب هدیه کنم اما چیزهایی که همیشه برام تعجب برانگیز بوده توجه نکردن به شکل قرار گرفتنه بعضی کلماته مثلا توو همین شعر دو جا کلمات تقطیع میشن
آ/را/مش چرا باید من شاعر این کلمه اینجوری بنویسم؟؟؟
خوب چون به تفحص آرامش رفتم آرامشی که زیر بمباران رنج تکه تکه شده
بارم دوم تو پیان بندی این اتفاق افتاده
انگار کلمات رو مین رفتند...

بازم ممنون که اومدی تا از وجودت فیض ببریم

درود،نقد شعر جناب پژمان بدری
نکته ی اول: پژمان شعر فیلم مینویسد، من همیشه گفته ام پژمان یک کارگردان سینماست است که شعر مینویسد در واقع اگر همین شعر را یک فیلم انیمشین پنج دقیقه ای تصور کنم حتما جوایز زیادی میگیرد...اینها را گفتم تا اگر مخاطبی تازه به این صفحه آمد بداند این ترافیک تصویر عمدی بوده است...
....
نکته ی دوم: شعر پژمان پر از سوال ها و نهیب های محکمی است که هیچ کس در مقام پاسخ گویی آن نخواهد بود مگر به دگم برای خود نطق یک طرفه کند...
اگر خدا با ماست ،پس کی با اوناست؟؟

نکته ی سوم: حقایق جنگ...
برای من که در خانواده ای بزرگ شدم که دوران جنگ پدرم تمام وقت در جبهه بود و گاها سالی یک بار هم فرصت دیدن مارا نداشت قابل فهم است اما برای خیلی ها جنگ فقط فیلم های سینمایی بوده...
وقتی آن جانباز موقع گله از وضعیت...یک مین در دهانش منفجر میشود که ساکت شو...
میرود خودش را به رگبار سیگار میبندد متاسفانه حقیقت جنگ همین بود،کم نیست رزمنده های محتاج به نان شب
هرکه میگوید دروغ است بیاید تا از نزدیک نشانش دهم
مردی را پر از ترکش نارنجک و خمپاره ۶۰ که حتی یک کارت جانبازی نگرفته...مسافر کشی میکند،و میگوید نخواستم حقوقشان را...از این دست بسیار است
یا اسمائیل هایی که گلویشان زیر تیغ رفت و هاجران منتظری که هنوز منتظرند...اما جنگ فیلم نبود قصه هم نبود....
حالا بعد از صلح به قول پژمان ستارگان افتخار به سینه ها شلیک میشه...اما این سینه که جلوی گلوله و تانک‌ سپر میشد آیا دنبال مدال افتخار بود؟ آنچه میخواستند گرفتند؟
خاک وطن را،آزادی را ،ناموسشان را پس گرفتند؟
یا دشمن اینبار به جای تفنگ با پول وارد وطن شد؟؟
نیروی پشتیبانی گوش کنید پژمان شعر فریاد زد:
خرج بالاست...خنده دار است پژمان،از ته دل میخندم به این واژگان شعرت!!!! صدای خمپاره ی سکه‌ها و ارتفاع فانتوم های مقام گوش عده ای را کر کرده و برق منور پیشانی چشمشان را کور،وگرنه در مملکتی که جا برای یک نفس تنهایی نیست،نیازی به فریاد زدن نیست همان زمزمه هم به موقع بی موقع شنیده میشود...؟!!!
....
نکته‌ی چهارم:
این نامه به‌ چه کسی نوشته شده بود؟
سلام‌نفیس ترین مونس....تا از کانی کلمات جاری میشوی
سر بر خشت خیال....
نفیس ترین مونس،کانی کلمات،خشت خیال
یاد چه‌چیزی افتادید؟؟؟؟
خداقوت و دستمریزاد پژمان عزیز
ببخشید شعرت قلب مرا به درد آورد و حرافی کردم