انتخاب

شاید به این صورت:

نه چمدانش می آید
نه دلش

را اضافه است
مگر اینکه منظورتان راه باشد
نه چمدانش راه می آید
اینطور درست تره.

آیا این مُردن اختیاریست؟
هرچه هست،موقعیتِ بسیار تکان دهنده و دلگیریست که مخاطب سریع تر از راوی،تسلیم میگردد

یادِ شعری از خودم افتادم:



زنی
خیره بر یک قفلِ مسدودِ هزاران ساله از درد
و غُبارِ غَم
به یادش آوَرَم آیینه
و
سُرخابِ ایامِ جوانی را
غَمَش را یاد میدارد؟
غَمِ سَردِ زمستانی
که در آن صبحِ تیره
یاسها رفتند
مَنَم
اینک
زنی
تنها و اَندُهگین
نشسته خیره بر قفلی هزاران ساله در تقدیر
زَده بر رویِ خود
سُرخابِ ایامِ جوانی را

____________________

این شعر شما بیشتر از آنکه شمولیتِ قواعد و پارناسِ سرایشی را بقاپد، یک درد است. دردِ مشترکِ اناث( زنانه گی و احساساتِ جنسِ برتر،اما خفته)
جنبشهایِ فمنیستی پاسخش را میدانند
و برایش اصول تراشیده اند. رادیکالِ منهایِ رادیکال.
همین احساسات و عواطف اند که بیشتر این جنس را در منگنه میخیزانند. آیا همواره باید فقط زن تاوان رفتن و شک و ماندن و نهایتا شوربختانه،مرگ را بدهند؟

نه چمدانش،راه می آید
( یک تشخیص یا جانبخشیِ قابل) همان استعاره یِ مکنیه.

زایشِ روانشناختیِ اجتماعی و روانکاویِ ماهرانه( اسمش را همین گذاشتم)
اصلا یک سؤال است. چرا همیشه زنی باشد و چمدانی از خاطرات و رفتنی ناخواسته؟
چرا مَردِ پنجه بزرگ و در اینجا بی احساس در بیشتر اشعارِ زنان بیوفایند و یأس می زایند؟
این بار میخواهم مردی را با چمدان بفرستم( قول میدهم خرابکاری نکند)

مردی آمد
مردی با چمدان آمد
خیره بر درگاهِ اندیشه
کز آن بویِ چراغ
و
مرتعِ احساسِ سوسن
بود


_________________

بامهر

سلام
در پاسخ به جناب نصرالهی عزیز باید بگویم ، ما با اصطلاحی به نام " کلیشه های جنسی " طرف هستیم که برخی صفات را صرفا مردانه و بعض دیگر را زنانه معرفی میکنند . در همین چارچوب قهر کردن و از خانه رفتن هم فعلی زنانه است . و از دیرباز در ترانه های محلی ایرانیان هم مورد توجه بود :

شوله ی مانگ دیمه و سر کلاوان
لیل و دلگیری مچو و باوان

(( شعله ماه را روی تپه ها دیدم : لیلا با قهر خانه پدرش میرود ))


در عصر حاضر هم دختری یا زنی با چمدان و کنار جاده و ریل اهن ، خوراک پروفایلها و پوسترها و پستال هاست . هرچند که اغلب ما دوست نداریم نعوذ بالله آن زن از خانواده ی خودمان باشد ، بلافاصله داس مان حاضر است .
اما این موضوع که چرا ناف این رفتن های دلگیر برای زنها بریده شد ، حکایت ستمهای هزاران ساله ایست و تنها سلاحی که دست زن ناگزیر مانده است . که خود مثنوی هزار درد است . ( و داریم که حتا اسما شاعرند و داعیه عاطفه دارند و روی سر دختری که او را نمیخواهد نعره میزند که غلط کردی باید زن من شوی !!!!! )

اما شعر ..... سکوت میکنم