ذغال

یک تکه چوب سیه
در گوشه ای به سر می برم
در درون خود آتشی نهفته دارم
تمام وجودم سست گردیده
این چه عاقبت تلخی بود
روزهایی بود که بر بلندای درخت بودم
سبز سبز سبز بودم
جایگاهم عقاب لانه داشت
از آن بالا همه چیز را کوچک می دیدم
حال این سرخی مرا پودر خواهد کرد
باد مرا متلاشی خواهد کرد
و دیگر اثری از من باقی نخواهد ماند
معجزه هم دیگر نخواهد توانست
امید خشک شده در قلب آتش گرفته من
صدایی آمد
باد زود آمدی
من هنوز سست سست نشده ام
.
.
.
چه شد
چرا درون آتش گرفته ام شعله ور شد
باد تو با من چه کردی
من باز آتش را حس کردم
باز ذغالی گداخته شده ام
قدرت آتش را انکار نمی توان بکنم
دوباره حس خدایی دارم
چه شد صدای چیست
باران ...