این شعر مربط به بی مرامی های اعراب به ایران است

ای عندلیب خوش آواز بهار عشق

شوری فکن به دل بی قرار عشق

بگشا زبان نغمه مستان گلعذار

در زیر سایه طوبا نگار عشق

نا لد دلم زتمنای عشق او هیها ت

آهم شکسته چون قلبم زکارعشق

مطرب بزن به چنگ که شامم سحر نداشت

بس خون چکان شده قلبم ز کار عشق

ای عرب روسیاه بکش دامن فریب

تا نوشد آسمان دلم از نگار عشق

ساز دلم آه است و اشگم خون

زان بخت بی هنرم بر مزار عشق

ای عرب که شکستی شاخه های گلها

خواهد  درید سینه تو فرزندان عشق

ای ایرانی بگو چه ستم ها کشیده ائی

از عرب بی ترهم ودشمن خونخوار عشق

بشکن قلم که زبا نت بریده با د

گفتی تا روز جزا منم دشمن عشق

کاش ای سیاه بیا بان نشین بختت نزاده بود

در زیر این سپر که تو نباشی خوار عشق

هرچند صبا نرسا ند پیام ما به دوستان

از آه نیمه شب اندر مزار عشق

خندان بایست چون منصور سر فراز

تا بر گشتند به دارت زکار عشق

بیدل شکوه مکن چو نکه روزگار

جا نو دلت کشیده به محبت عشق  (جانو دلت)