دیوانگی در دامن یک زن

دیوانگی در دامن یک زن


ما تحفه های نطفه ی دردیم
با چوب تر نمناکمان کردند
فریاد اگر در بطنمان گل کرد
با حکم تیری پاکمان کردند

آژیر قرمز نافمان را خورد
ما حاصل سقط جنین هستیم
در ابتدا گریه کم آوردیم
با گاز اشک آور عجین هستیم

با شیر پستان کلاشینکف
هر تشنگی را تجربه کردیم
در جنگ ِ لبهای ترک خورده
ماتیک سربی را در آوردیم

با کرم دندان پیله پوشیدیم
پروانه هم در خط اول بود
در پیله اش پروانه جان میداد
دست برادر بر مسلسل بود

با خون خواهر کاسبی مد شد
"دیوانگی در دامن یک زن"
این حجله که پاداش خونش نیست
ای تف به گورت باد اهریمن

لعنت به استقلال و آزادی
این دو خیابان اسمشان زیباست
چون دایه ی دریا و طوفانند
طغیان پردردی که ناپیداست

هر زخم ما معتاد مرهم شد
چون مست لولیده گرفتاریم
نفرین به تو ای کمپ اجباری
از این همه تلخیت بیزاریم


پ.ن :
یک سیب بر آدم تعارف شد
تاوان آن عمری لگد خوردیم
قی میکنم دندان و لب ها را
همواره چوب نابلد خوردیم



جامه جان گریبان چاک
 به سماع عشق بر می خیزم
 و برابر آیینه لبخند کلامت
 به نماز آفتاب می ایستم
 تمام سرو غزلم را سوگند 
که در رگ هایم آواز لب هایت گل کرد
و شعرت در گلوی دریده ی لاله ی زخمی دلم جار زد
و دریا در پنجره ام نفس کشید
 و درخت های روزنامه خوان را
سپیده دمان که حنجره ی داغ مرغ جنگل را سر بریدند
 به رگبار بستند
و من با شعرت
زیر نگاه دریچه ی ستاره و سپیدار
اندوهم را دار زدم
و خودم را پرت کردم در پستوی عشق
"دیوانگی در دامن یک زن"
بی همدلی در این جنون صد بلا کشت

 پیراهن بلند بالای خیال را پوشیدم
و به ناز خورشید و باران هم پشت کردم
و زیر لب هایم تو را می خوانم
زمین و زمان را هم بنده نیستم
 و شراب در روح پندارم فواره ی فریاد می کشد
و من هم به دست هایت می رسم 
که بوی پاییز گلرنگ را آرند
با عطر جوانه های چلچله های احساس را
واژه هایم لب غبار مانده اند
و زبان باران را قفس کرده اند
ورنه آتش شوقم را به پایت می ریختم
با لباس زلال آمده ام برای تماشای اشک هایت
که بی پروا تو را نقش می زنند

۱ اردیبهشت ۱۳۹۹