قرنطینه

دیروزکافه ای را دیدم
با پنجره های خیس
چشم به خیابان دوخته بود
و قهوه تلخش را 
درتنهایی سر میکشید
.......
از روبروش که گذشتم
سوت کور بود
ازفضای تاریک با نورملایم و اندکش، و فراز و فرود موسیقی کلاسیکش ،خبری نبود
 تنهابوی تند چوب‌های عود پیچیده در ته مانده بوی تلخ دانه‌های قهوه هنوز به مشام میرسید
غروب بود و هوا رو به تاریکی
صندلی های چوبی منتظر
فنجانهای خالی
و کافه ای که دلتنگ
برای آزادی ما از بند این بلا 
چشم براه بود