بود و نبود

گوشه ای از قلب من جای تو بود
 دل به تو وابسته بود و سینه چون طفلی حسود
شکوه میکرد از حضورت اشکبار و بیقرار
وسوسه میکرد من را بودنت آید به کار؟
تا که آخر راندمت از دل ،به رگهای تنم جاری شدی
خرم و خشنوداز این کوچ اجباری شدی
تو شدی آزاد و‌ می چرخی رها در بند بند جان من
من چنان دیوانگان بردی سر و سامان من 
گاه گاهی بود و حالا شدی بود و نبود
من پشیمانم از این راندن ولی دیگر چه سود...