سیاهی

چنان غمگینم کآه بر نیاید از دل سنگینم
چنان با درد اجینم که جامه بر تن سنگینم
حجم اندوه فشارد بر جدار سینه ام
زیر این بار سیاه است قلب سنگینم
من که روزی نوای زندگی بودم همه رنگ
چنان غمینم نیست نشان از دل رنگینم
همه ز من رخت بربست گلهای لبخند
امروز چنان پژمرد جانم، بر خاک جبینم
وصف اندوه نیست در قلم، واژه نژند
شب سیاه نیست سیه روزگارتر بینم

گم کرده آهی گر برآید، دریغ یک دم
فرو نگردانم جز دردی که فزون بینم
چنین سیاهی نبود در باورم، حیرانم
آنچه می‌دانم بالاتر از سیاهی میبینم
پرده های سیه فام به دیوار احساس 
پرده دار سینه را عزادارتر میبینم
سرشک غم است بر چهره‌ی پر دردم
سرشک اندوه می‌فشارد قلب حزینم
همه گریان بر گونه ها سیل سرشک
سیلاب خشم با سرشک خون میبینم