رفتگران......

هنوز ذره ای نور هست،در این تاریکی مطلق.
وقتی بالشت، جای زیر سر در بغلم بود و داشتم حساب غم هایم را می‌کردم و در لحظه‌ای غفلت در اشک هایم غرق می شدم.
صدای خش خشی را شنیدم.
دلم آرام گرفت.
یاد قهرمانانم در کودکی افتادم.
آنان که شبها منتظر شان می ماندم تا بیایند و با جارو هایشان دور کنند ترس هایم را......
صدای خش خش،دلنشین ترین لالایی برای خوابم بود................
شاید نور هست و من دارم بینایی ام را از دست میدهم.

رفتگران......

قهرمان.....

هستند.

#آراز_نامی