زمن فرصت مگیر

اي ساربان بشتاب تو جان  زین محملان سرعت مگیر 
كآرام جانم در ره است جانا زمن فرصت مگير
من مانده در راه حزين او رفته در اوج و برين
بنگر به جمله حال من يارا ز من حرمت مگیر 
گفتم كه خود را در ضلال مخفي ز هاي و هو كنم
گفتي كه كور و كر مشو چشمت از اين تربت مگیر
تا چشم بر آن تربت فتاد عقلم برفت در طرفتی
دستم رسان بر دامنش از رو ح و جان قربت مگیر
گفتي كه ره دور است و سخت زين ره بيا و در گذر
گفتم كه بال و پر بده جسمم از این محنت مگیر
گفتي كه تو لايق نئي پا در ره خانه منه 
گفتم كه غافل گشته اي از حال من صورت مگیر 
گفتي كه پايت در غل است خود را رها كن اي رحيل 
گفتم كه پا ببريده ام تو در نظر عبرت مگیر 
گفتي كه تو عاشق نئي نسبت به جمله قافله
گفتم كه اي يار جميل زين ره ز من جرأت مگير
گفتي كه گر خواهي بيا اما عجول ماند ز راه
گفتم رسان مقصد مرا روحم ز من اجرت مگیر
گفتم که این شیفته دگر گشته به هر سو بیقرار 
بشتاب تو ای سرو چمان از من تو این فرصت مگیر