سکوت قلم

تنها دلیل ناگزیر سکوتم ، حرمت خونهای ریخته بود

هر چند چهرة جوان تو از دلواپسی ، رنگ باخته بود

از آن روزهای ترس و اضطراب زمان زیادی نمیگذرد

ببین چگونه فراموشی بر تفکرمان، حباب ساخته بود

هرلحظه فریاد در مشت های گره کرده کمین میگرفت

وشعارهادر پس هر جسارتی خاموش ، بی رحم تاخته بود

مگر با شکمهای گرسنه  و شعرهم میشود انقلاب کرد

که شهردار شهر  ، برای  مجازات قلم طناب بافته بود

هنوز چراغ نیمه جان آپارتمان  قدیمی( روشن) است

و  مادر، ناموس مفقود شده اش را خوب  نشناخته بود.