شکر خدا

*((قصیده بهاریه))*( ۱ )
 ☆☆☆☆☆☆☆
شکرخدا را که شد موسم بوس وکنار
تابسرایم زدل شعرخوش آبدار
روزنخست بهار جشن طبیعت بود
قول پیامبرص بودمانده از او یادگار
خلق بنوروزشدخلقت وهست جهان
جان بدماند خدا برهمگان در بهار
جم بنهاده چنین عید برای  وطن
روز نخست بهار فکری از آن شهریار زیروزبرشدمگرخاک جهان کاین چنین
غلعله وولوله بشنوم از هر کنار
عامی وعابدشده در ملاء ودر خفا
ازسرشوق وریا مَی زن وباده گسار
دشت ودمن سبزوکوه تاج ازابری بسر
چشمه سرازیربین از زبر کوهسار
ازکرم چشمه هاسبز همه کشته ها
پای بهرجانهادندشده سبزه زار
موی بنفشه نگر کرده فراخوان یار
سنبل خوشبو کند موی زخود تابدار
لاله نگون از حیا دیده چوآلاله را
خیل شقایق شده خون به دل وداغدار
صورت نسرین شودشسته شبنم بصبح
بوی تنش نسترن ریخته در جویبار
☆☆☆☆☆☆☆
ادامه دارد.....
از دیوان اشعار حمیدروزبهانی شاعر ونویسنده بروجردی