برهنه ی شیرین زمستان

فکر میکنی
یک روز من بزرگ میشوم،
مانند تو؟!

.

.

.

آه درخت خُرمالو،
همیشه برهنه ی شیرینِ زمستانست
اما من
 با آخرین پرواز
 بغضهای موسمی چشمهای تو را فراموش خواهم کرد
شاید روزها همراه من باشد
 سوزش سرد بوسه هایت،
پنهان در نارنجیِ پیراهنم
مثل یک آنوسیِ عاشق..
 اما تو را فراموش خواهم کرد
در شش و بش نخستین بطری شراب
در آهنگ کفشهای رویالیسم
پشت پیشخان جشنهای فلسفی
در فراخوان هر هم آغوشی

و در بهار

عق بزن!
امشب
 تاریخ خونی مرا
تمام شعر های کلاسیک را
و جعبه ی خالی لوئیکس جا مانده، 
در اتاق خوابت را...