لبخند خموش

باد هم دل خوشی من را برد
ابر بر بالش من کم بارید
ثانیه محو‌ تماشای من است
که‌ چطور باز اینبار
زندگی رحم به لبخند خموشم نکند
هی هات
چمدانم‌ خالیست
نفسی در آن نیست
خرده آهی و کمی دل تنگی
چیدمانی از درد و‌ کنارش حسرت
و مهیای سفر باید شد
به کدام سو ! شمال ؟ یا که‌ جنوب
آب را در تپش آینه ها میابند
که در آن تاریکی
منطقش در پاکیست
روشنی را چه شود باز اینبار
که به اندوه زمین اندیشد
مگر از کرده خود میترسد
یا که در دور حوس افتادست
به کدام سو بروم ؟
نه شمالست و جنوب
نه به مغرب نه به شرق
جهت تازه تری میخواهم ...