گنبد کبود

آغاز قصه چنین بود ؛ گنبد کبود

وقتی نبود هیچ کسی ؛ آن یکی که بود

هی قصه می نوشت و این قصه های زشت

شد سرنوشت من از لحظه ی وجود

دائم برای فاصله ها نقشه می کشید

دائم برای رنجش ما صفحه می گشود

اینجا درست در وسط داستان ما

مردی میان بهت و معما نشسته بود

مردی که  زیر سایه ی خورشید می نشست

مردی که  روی بستر مهتاب می غنود

یک روز را بیاد  تو می بُرد در فراز

یک شب ز هول هجر تو بودیم در فرود

گاهی ز دست هجر تو هی جامه می درید

گاهی به عشق روی تو گل شعر می سرود

مردی که چشم به پایان قصه داشت

اما همیشه آخر قصه یکی نبود

در آسمان قصه هوا صاف بود وباز

درچشم من بیاد تو باران گرفته بود

9/4/90

صبح