غم مَرد

مرهم دردم تو بودی حال مرهم درد شد
وای از روزی که این عاشق ز تو دلسرد شد

دیدمت با دیگری جانم به لبهایم رسید
کوه هم خم قامتش پیش غم این مرد شد

روزگارم شد پریشان تر ز گیسویت به باد
باغ دل هنگام کوچت در خزانی زرد شد

حسرتی در دل نبود آخر تو بودی پیش من
نیستی و حسرتم یک واژهء برگرد شد

من پریدم سوی تو ای ماه زیبایم ولی
ماهی دل جای آغوشت به خاک سرد شد

عشق ما ز آغاز همچون میوهء ممنوعه بود
زین سبب دیگر دل از سمت خدا هم طرد شد

در میان جمع هم بی آشنا آواره ام
عاشقت هرشب میان کوچه ها ولگرد شد