تکیه گاه

                         ((سال ها برگهای دفتری کهنه اند که ورق میخورند.تا اندیشه ها نو نشوند، سالی نو نخواهد شد.))

نوروز پیروز

 

 

ز كوهم به دشتت نگاهى كه پل شد
نگاهت 
دويد سويم و 
غنچه زار لبت غرق گل شد
نسيمى ز عطرت وزيد بر سر و سررسيدم
بهم ريخت اسفند و ارديبهشت دلم 
بسكه هل شد
...
دل سنگ كوهم چنان مهربان شد
كه برف و يخِ حس و شورم
به جريان عشق
سوى دشتت روان شد
تنم صخره هايى جوان شد_
_به سويم كه گام هاى تو 
                                 سبزه و ارغوان شد
ز كوهپايه تا قله ام از تو غرق نشان شد
كنارت دلم تكه تكه مرا سنگ ميخواست
پذيرفته بودم
ولى ناگهان 
           آفتاب وارد آسمان شد!

_چنان قد كشيدم، برافراشتم  با همه سنگ هاى وجودم
كه تا ميتوانستم سايه شد،
بر تنت سايه بودم
شكفتى به عشوه 
                      از اين بچه بازى قلب حسودم
و لبخند خورشيد تابيد بر گونه هاى كبودم
بازو گشودم
تو روييدى و پر شدى 
                             در وجودم
به قلبم نشستى
به جانم، به روحم
جوانه زدى بر تمام سطوحم
فقط سنگ بودم
تو گشتى شكوهم
شدم سرشار از هم آغوشى و شور حسى
كه ضربان قلبم تند ميشود
          ‌                   در دم بازگو هم
من احساس كردم 
كه در سايه خشكيده خواهد شدن وسعت دشت سبزت 
نمی ماند از تو دگر رنگ و رو هم
و حتی از این فکر
برآمد ستوهم!
تو آزاد و سبزی و بی مرز
آزادتر، 
سبزتر 
و حتی بی مرز تر! باش
که من تكيه گاه تو از جنس كوهم