عمارت سی و پنج ام

 

عمارت سی و پنجم
خانه ای بود پوشیده از
نیلوفران رقصنده 
بوی خاک و شراب
در کوچه پس کوچه های پاریس

و من چون عروس مردگان 
معلق درون تابلوهای آغشته به رنگ 

در بی نهایت مثبت  بی نهایت منفی
بی نهایت بودن  بی نهایت نبودن
میان قاب های چوبی عمارت
اسیر جادوگر زمان 
در انتظار  سواری ،  نامی ، کلامی

عقربه های ساعت دیواری 
چون قاتلین بالفطره 
کمر به قتل ثانیه هایم بسته
تیغ می کشیدند در تاریکی 

من در این کوره راه بی رنگ
دسیسه ی کلاغ های روی بام 
را باور نکردم 
و شب های تار بی مهتاب را

دل بستم به صدای کاکتوس هایم
و جوهر سبز جاری رودخانه ی پشت دیوار

در کشاکش تنهایی من و پنجره 
هیچ کبوتری نامه ای به پایش نبست 
و هیچ امپراطوری 
قلمرو رویاهایم را به آتش نکشید
که آتش را کی توان سوختن به آتش 
 

حتی سیاهی چشمان شان 
سیاه ام نکرد 
و پیله ی دستان شان
به هوای پروانه شدن 
مرا اسیر
در جدالی نابرابر 
در گرگ و میش سحرگاه
به یک باره در هم شکستم
عمارت سی و پنجم را
عمارتی آغشته به بوی تعفن 
خانه ای غرق در اوهام 
همه را سر کشیدم
با تاول هایی به جا مانده بر باورهایم
خالی از اعداد
رها از  واژه ها 
آمدم 
با سلامی 
بی بازگشت