قفسی برای پرواز

برای بی تو ماندنم زمانه را کشتند
چو شادی دلم شدی بهانه را کشتند

به دانه ای که خواب گشته در زمین گویید
نهان بمان که با تبر جوانه را کشتند

تکیده روی شاخه ای به سوگ گل بلبل
به جرم عاشقانگی ترانه را کشتند

هزار پرسشم ولی زبان دل کوتاه
چو پاسخی نبود نور خانه را کشتند

حجاب روی ماه شد پریش راحت باد
ببین چگونه رسم دلبرانه را کشتند

امانتی که داده او بشر نگهدارد
ندادِشان و آخر عاشقانه را کشتند

دگر قفس بشد سرای مرغ خوش آواز
نوای بی نوای در شبانه را کشتند

سخن به مدح گشت و شد گلایه ها ممنوع
قلم به بند شد که شاعرانه را کشتند