اکنون

اکنون

که وقت رفتن است

احساس مبهم

چند لحظه بودن دگر

در چشم های پنجره

به رقص نشسته است

اما

 قدم های من

دگر برای بودن

مجال ندارند

وصف کشیده اند

تا

جسم خسته ام را

از همیشه انتظار

رها کنند

و سایه ام دگر

در کوچه های بی درخت

رَه خورشیدرا نبندد

اکنون

دردی نو

از غم کهنه

در سکوت من

ناله می کند

و چون نفس های آیینه

خمیازه های اضطراب

بهانه بودن را

در اسکلیت من

حک می کند

اما

.........

وقت رفتن است

و

قدم های من

صف کشیده اند