منم من وصله ی ناجورتان آی

سری در سایه ها بی سر پناه است

بدستش ناله های تلخ زنجیر

به پیش سنگها افتادیش پا

چه تنگ است کوچه ی اقبال کورش

بلاش از آسمان بر سر ببارد

گریزی از شب آوارگان نیست

نبگشاید خدا هم در به رویی

به دنیایش  کشیده سخت دیوار

نگا هش غم زده ،دلمرده ،بیمار

و زخمی کرده سر در سینه اش باز

که داغ کهنه اش مرهم ندارد

الا ای مردمان شهر خاموش

منم آواره ی شب

این منم ،های

منم من وصله ی ناجورتان آی

منم بیزار از افسانه هاتان

بزرگان ، اسوه ها و عارفاتان

فقیهان ، خادمان ، خدمت گزاران

نماز صبح و ظهر شب گزاران

منم سهراب منم کاو ه منم گیو

منم همپای تاریکی تباهی

منم عاصی شده دلخسته از دیو

منم فریاد خاموشی سیاهی

منم پور گزر کرده ز آتش

منم آن تیر در دستان آرش

منم خفته در آن کابوس شبگیر

منم من کشته در غربت سیاوش

منم خاشاک منم خس ، آی منم ننگ

منم میراث روز جبهه و جنگ

گلوله ،اسلحه سرب است و باتوم

همیشه همره من تنگ در تنگ

به رسم لاله های سرخ اما

شهیدان ، سربداران و دلیران

نمیرد بر لبم هرگز سرودم

که باشی جاودان ، پاینده ایران