زائران چشمانت

چقدر شبیه همند، زائران چشمانت
به سر سیاه چادر و، برهنه در باران
ز ورطه های غروبنده سخت میگریم
به موجبازی سرد خلیج در طوفان

سروده ام چو مزامیر عاشقانه تو را
دوباره ماه  غم انگیز در شب ماست
به خانقاه چشمهایم نگاه ندوز
چکامه از تن مدهوش سینه ام برخاست
 
مرا ز خودم دور تر میکنی، و میدانم
مرا به خودم هدیه میدهی،  افسوس
تو حضرت بیتاب عشق، آیینی
تو حسرت پهناور غریب  اقیانوس

تو شور تراوای مستناکی انگور
چقدر در دل سنگین برف زیبایی
تو را دوباره به تعمید میبرم در خویش
به کشور شبگیر سبز رویایی

 بیا با هم ازین قبله ،کوچ کنیم
میان کفرمن و تو، هزار پیامبرست
آه، اورشلیم آغوش خود بگشا
که گناه نپرستیدن تو بیشتر است
...

چقدر شبیه همند زائران چشمانت
سپید پوش و گنگ و  عاشق و تنها
درست در وسط بقعه های تنم
دوباره صف کشیده اند برهمنها