داستان

گویند عاشق بیچاره ای  را در راه منزل معشوق به تمسخر گرفتند که ای فلان اگر تو عاشقی هر جا ک او باشد دیده ات او بیند و نیازی به دیدن ظاهری اش نباشد . عاشق بیچاره جواب داد که همه جا او را میبینم ولیکن بی اختیار ره منزلش میکنم که اختیار از دست رفته و صاحب قدم هموست . راه را او بر من هموار کرده و سختی سخن عامدانه اغیار راحت .  هر که افتابش بیند گرم گردد و انکس که سایه بگزیند نور .  خواه گرما بینی و خواه نور ، از اوست که زنده ای .  عالم همه در نور او می زیند و بیخبر .  انرا که خبر شد زبانش بسته و کامش خاموش که سخن از نور با کور نگویند    که نداند نور چیست و ظلمات دیده او را پر کرده .  سخن با کسی باید گفت که گوش جانش شنوا و دیده دلش روشن باشد.  هر چند که انرا هم نباید گفت. 
" ایمان زلکی"