نقاب

به تمنای تازگی وقتی
چکمه های مغزمان
 بوی کهنگی می داد
بی گدار به آب زدیم
تا بجنبیم ،
آب از سرمان گذشت
روزی که دربسترتعصب
خود را به خواب زدیم
هرروز به چهرۀ هیولای افتخار
 درافسانه ای دروغ 
هر شب به طاق های شکسته 
 دربرج بی فروغ
نقاب زدیم
ویروس خود شیفتگی 
در شاه نشین باورمان 
لانه کرد و ماند
تا جایی که زاغ  دیدیم 
و نقشِ عقاب زدیم 
ما عمری چرخ روزگار را 
در جهت خواب خرسها
و خوراک خرمگسهای شیره خوار
درعین خستگی
 رکاب زدیم